DM slide

Dus, laatste dagen waren interessant. Ik zat in een bubbel. Ik sliep veel, ik kwam slecht uit bed, op college was ik sociaal maar met momenten dat het even rustiger was kakte ik meteen in. Ik had mijn concentratie thuis laten liggen geloof ik want ik heb niets geproduceerd. Zodra college voorbij was, pakte ik mijn spullen, deed ik mijn oortjes in, zette muziek op en was weer van de wereld af. Thuis voor ik door had dat ik weer thuis was. Ik vind het heel moeilijk om sociaal contact te onderhouden met de buitenwereld. Ik moet me aanzetten te blijven appen met mensen met wie ik dagelijks contact heb. Ik wil niet om hem in een sleur vallen en toegeven aan de pijn en het verdriet. Toch, zit ik er wel doorheen. Donderdag hadden we social evening. Ik heb mij van mijn slechtste kant laten zien. Ik kon me niet inleven, mijn gevoel was op. Het was geen beste avond. Al 2 weken is het met de woensdagavond cursus ook geen succes. De cursus inhoudelijk trouwens gaat prima. Mijn instructeur vindt me getalenteerd en ik maak progressie. Al die vrolijke mensen, het haalt mij omlaag. Toch een dip, ik maak er het beste van.

Mijn psychotherapeut zei tegen me dat het nu tijd was dat ik mijn hart open stelde voor anderen. Het is een opmerking waar ik naar probeer te leven, het gaat niet vanzelf.
Binnen 2 dagen zat er iemand in mijn Facebook chat. Hij was er al eerder. Aardig, vreemd. Kende hem van vroeger. Ik zat in de bus onderweg naar huis. Hij had mij een week eerder al een bericht gestuurd en ik had er nu pas op gereageerd. Het gesprek veranderde ineens en hij zette me onder druk hem te bellen. Ik wilde niet, ik zat in de bus, ik zat in mijn bubbel. Ik gaf aan dat ik er geen zin in had, hij kaatste de bal terug als zijnde dat ik onzeker was. Dat moet je mij geen 2 keer zeggen want ik heb echt een schurfthekel aan dat woord. Ik ben niet onzeker, nee is gewoon nee en de reden gaat je niets aan.

Volgende gebeurtenis.
Mijn instagram is openbaar vanwege de foto's die gemaakt worden van mij, de foto's die ik maak. Beetje bedrijfsmatig maar dan niet adverterend. Gewoon bereikbaar. Als gevolg, kunnen vreemden mij volgen. Dat gebeurt dus af en toe en zo nu en dan willen mannen mij nog wel eens DM'en. Ik heb er geen behoefte aan dus directe blok. Iets met dat mijn hart aan 1 behoort? Eentje is er tussen door geglipt denk ik. Eerder dan. Nu moet mijn hart open en beschikbaar zijn. Dus ik ging het gesprek aan. Nu waren afgelopen dagen niet moment met focus op nieuwe dingen dus ik kapte het gesprek onbewust zo'n 4 keer af. Ik stond er niet eens bij stil. Hij hield vol.
Een dag, gister denk ik, ik weet het al niet eens meer, stond mijn hoofd er wel naar en we raakten in gesprek. Ik moet eerlijk zijn maar ik ben echt paranoïde. Verdenken dat het iemand anders is die probeert via via contact te zoeken. Ik stop mezelf daar. Denken mag, maar geen invloed uitoefenen.
Hij is leuk, hij is wat ik zoek in een gesprek. hhmm, nee ook niet echt het is moeilijk te beschrijven. Het voelt als iets nieuws. Ik ben zo gewend om omlaag gehaald te worden door de persoon die voor mij in het middelpunt staat van mijn leven. Ik ben zo gewend om in een hoekje geduwd te worden en alleen uit dat hoekje te mogen komen wanneer gewenst. Ik mag me bij deze jongen vrij bewegen. Het klinkt zo stom, maar het voelt heel gek voor me. Ik weet niet eens meer hoe dit gaat. Dit heeft niet alleen met het hoekje te maken. Dit heeft ook met mij te maken die ruim 4 jaar lang zich niet goed heeft gevoeld en al die tijd dat hart niet weer vrij had gemaakt. Vorig jaar vrij gemaakt voor die hoekjesduwer dus.
Ik ben hem echt niet vergeten hij zit vers in mijn geheugen. De stiekeme hoop glijdt door mijn gedachte dat hij mij zal berichten, een gesprek aan zal gaan waarin alles er uit gepraat, geschreeuwt en gehuild kan worden. Een spontane actie, ik wacht er stiekem op maar het zit niet in mijn iedere-minuut-gedachtenpatroon.

Een man, die niet bij de eerste negatieve opmerking of sneer van me wegloopt. Een man die er doorheen prikt en mij weet omhoog te houden. Dat is wat ik zou graag zou willen. Dit kwam random in me omhoog.

Deze DM slider dus. Hij weet mijn interesse te wekken door met hem in gesprek te raken. Ik praat niet graag meer mensen behalve de mensen met wie ik wil praten. Daar gaat mijn energie naartoe. Ik besefte toen hij mij er op wees hoe moeilijk het was mij aan het praten te houden dat ik inderdaad geen Multi minded focus had.
Hij is leuk, hij trekt me aan. Hij kan onbalans aan, doet er niet moeilijk over. Hij toont interesse en genegenheid. Al zo lang niet gehad, het voelt goed. Ik kan niet goed beschrijven hoe hij is of wat hij met me doet. Het maakt wel wat los.

Mijn vorige, en eerste, relatie is in 2013 stuk gegaan. Ik was toen nog jong en niet volgroeid en mijn hersenen functioneerden heel anders. Puberaal.
Ik heb die relatie stuk gemaakt. Hij was en deed alles voor me. Ik was de wereld voor hem. Zijn geluk naar mij toe verstikte me. Ik was rebels. Het gaf mij het gevoel dat ik alles kon maken. Ik heb destijds iets onvergeeflijks gedaan. Zo onvergeeflijk dat ik het nooit iemand heb verteld of ga vertellen. Het zal mensen hun mening over mij onherroepelijk veranderen. Het is ook niet meer wie ik ben maar ik draag het wel met me mee en het heeft mij ook gevormd en beschadigd. Ik heb hem maanden lang pijn en angst aangejaagd en als klap op de vuurpijl op het hoogste punt de verbintenis doorgehakt. Ik was aan mijn eind en kon niet meer verder. Ik kon ook niet terug en een andere weg inslaan. Ik bezat die kracht toen niet. Een leugen van 6 maanden, opgehouden, gedragen met trots. Ik geloofde er zelf heilig in. Het heeft alles kapot gemaakt. Echt kapot. Het heeft hem een ander mens gemaakt. Van een jongen met veel belovende toekomst naar een jongen die iedere avond blowde, wekelijks drugs deed en tot 3 keer toe afgegleden is van opleidingsniveau. Zijn latere relaties zijn ook allemaal stukgelopen om dit gecreëerde gedrag en ik voel mij schuldig. We waren jong, het is wat het is maar hij haat mij ervoor. Vorig jaar kort gesproken. Toen ik hem inlichtte over wat kleine dingen die onlangs gebeuren met mij was zijn reactie 'nog steeds dus'. Recht in het hart, vlijmscherp. Genoeg hierover.

Waar ik naar toe wil; er zijn zo veel factoren die mij tegenhouden om met iemand te zijn. Ik neem mijn verleden met me mee als de kleine broekzak in de spijkerbroekenrevolutie.
1. Ik vind het gewoon eng. Eng omdat ik afgewezen kan worden. Bang dat het toch niets is en dan weer beseffen dat dit de laatste kans had kunnen zijn op niet alleen zijn.
2. Met iemand zijn. Ik ben zo onafhankelijk, gewend om mezelf te definiëren als alleen ik. Dan, zal ik beoordeeld gezien worden als een 1+1. Zijn daden zijn ook mijn verantwoordelijkheden.
3. Bang voor mezelf. Waar ik toe in staat ben. Ik weet hoe een psychologisch spelletje werkt, als ik macht voel weet ik wat ik er mee kan doen. Ik wil nooit maar dan ook nooit meer iemand zo pijn kunnen doen. Dat gaat het beste als niemand mij vertrouwt. Als gevolg geef ik alle macht weg, en wordt het opgezogen zonder besef.
4. Onzekerheid. Lijfonzekerheid. Onzeker over mijn zijn. Ben ik wel leuk genoeg. Ik ben een blijf-van-mijn-lijf. Ik weet dat het niet zo hoort te zijn maar toch gebeurt het vaak zo. Seks. Het is toch een soort verwachtingspatroon maar ik moet me daar echt goed voor voelen anders kan ik zulk intiem contact niet aan. Nu heb ik mij afgelopen jaren dan ook bijzonder opgesloten en afgekneld gevoelt. Dus misschien is het wel niet zo?
5. Luchtigheid. Ja, ik heb heel erg bindingsangst. Tegelijkertijd heb ik serieuze verlatingsangst. Spreekt dat mekaar tegen? Enorm. Misschien zie je nu hoe erg ik met mezelf in gevecht ben wanneer ik om je geef.

Ik zou nog wel door kunnen gaan.

Het doel van dit schrijven is alleen niet het benoemen en uitlijnen van mijn persoonlijkheid en zijn in deze wereld. Ik wil wat vrede kunnen maken in mijn hoofd. De gevaren zone uit de buurt houden, of ik mezelf uit de buurt van de gevaren zone.

Morgen weer bij de therapeut. Het wordt een uurtje praten Mike. Dat is zijn naam. Hij zal moeten verdwijnen uit mijn hoofd wil ik mezelf kunnen vergeven voor hoe ik alles stuk heb gemaakt dus kan ik zijn naam ook maar beter loslaten op mijn verhaal. Hij hoort er nou eenmaal bij. Al zou ik wensen dat er geen einde kwam aan mijn verhaal met hem.

Uit het boek 'Brave Enough' van Cheryl Strayed:

Don't do what you know on a gut level to be the wrong thing to do. Don't stay when you know you should go or go when you schould stay. Don't fight when you should hold steady or hold steady when you should fight. Don't focus on the short-term fun instead of the long-term fallout. It's hard to know what to do when you have a conflicting set of emotions and desires, but it's not as hard as we pretend it is. Saying it's hard is ultimately a justification to do whatever seems like the easiest thing to do-have the affair, stay at that horrible job, end a friendschip over a slight, keep tolerating someone who treats you terribly. There isn't a single dumbass thing I've done in my adult life that I didn't know was a dumbass thing to do while I was doing it. Even when I justified it to myself, the truest part of me knew I was doing the wrong thing.