Dodenherdenking

Miljarden jaren, miljarden keer miljarden levens, keer miljarden misschien. Ik ben 0.0000000000001 % van de samenleving (in een gulle berekening), dus dat betekent dat ik 0.000000000001 gedeeld door miljarden keer miljarden keer miljarden (die miljarden moeten dan tussen haakjes, anders is de berekening niet helemáál correct, al neem ik niet aan dat iemand plannens is dit tot in het miniemste getal te berekenen). Daarentegen zie ik levens als pi, onberekenbaar. Pi gedeeld door miljarden, dat wel.

Waarom doden mensen elkaar? Wordt men dan iets méér dan dat zoveelste getal, het zoveelste decimaal achter de komma? Wat is er 'leuk' aan bloed en verderf? Wie heeft de gladiator überhaupt uitgevonden? Ik denk aan mensen die ik nooit gekend heb. Aan mensen die hun leven serieus namen. Aan mensen die zich bewust waren van hun minieme aandeel in de maatschappij. Maar vooral aan mensen die er met elkaar iets van probeerden te maken, communes stichtten, families. Ergens zijn we allemaal mensen en die ergens ligt overal.

Een trompettist moet bedenken wie te herdenken, maar herdenkt zelf niet. Hij denkt aan hetgene hij ervoor gespeeld heeft. Heb ik alle noten juist geraakt? Was het luid genoeg? Heb ik nog voldoende lipspanning om na een minuut opnieuw in te zetten? Wanneer is die minuut eigenlijk afgelopen? Goh, wat duurt een minuut lang. Zal ik op m'n horloge kijken? Zal men zich niet ergeren aan die korte hoofdbeweging? Straks zullen ze nog denken dat ik geen respect heb voor de doden. Heb ik eigenlijk wel respect voor de doden? Ik zal me voornemen deze week nog even aan de doden te denken. Ik neem het me nu voor. Oké. Op welke toon moet ik beginnen? Is de minuut al voorbij? Wat zullen we morgenavond eten?

Waaraan denkt u op het beslissende moment? Of zal ik beter vragen: 'aan wie?' Aan wie denkt u op het beslissende moment? Aan de doden in de 2e Wereldoorlog? Aan de Joden of aan de Hollandse, misschien wel Duitse soldaten? Aan uw overleden overgrootmoeder misschien? De vrouw van wie u koekjes scheen te krijgen, maar die u nog moeilijk voor de geest kunt halen? Aan de jongen die 4 jaar geleden van een flat is gesprongen vanwege psychische problemen? Aan uw cavia die u x jaar geleden in de tuin heeft begraven, onder een schelp met daarop zijn naam? Aan de trompettist en zijn spel? Aan degene die naast u staat op het moment van herdenken? Of hij wel herdenkt en wie hij dan herdenkt? Aan het feit dat u zelf niet herdenkt maar denkt aan levende personen? Herdenkt u?

Ik herdenk niet. Ergens ben ik de trompettist, maar dan zonder trompet. Ik maak wel muziek. Ik wacht geduldig op het moment waarop ik het Wilhelmus moet inzetten. Mijn telefoon gaat af in mijn zak. Ik weet wie er belt. Waarom is hij er niet? Denk ik. Mijn blaadjes wapperen, een lessenaar wiebelt vervaarlijk op de kiezelsteentjes. Zouden mijn medemuzikanten mijn trilfunctie kunnen onderscheiden van de wind, de frisse zeewind die blaast over het herdenkingsmonument van dwangarbeiders in voormalig Hoogovens? Michel heeft mooi gespeeld. Hij is wel degelijk een trompettist, een goeie in wording. Ik herdenk niet. Waarom herdenk ik niet? Waarom probeer ik niet eens te herdenken? Wat ben ik toch een respectloos persoon. Maar wie zou ik in vredesnaam moeten herdenken?

Ik herdenk op zaterdag 31 mei, rond de klok van half 11 's avonds. Ik pas op mijn slapende nichtje van 3 en ik wacht tot de tijd is verstreken. Ik denk aan de mensheid die ooit heeft bestaan. Ik denk niet aan personen, al zouden ze het stuk voor stuk verdienen. Ik ben te miniem om miniemen te herdenken. Ik denk door te schrijven en niet door te doen.