dood...
zo is je vader weg,
dan is hij er niet meer,
mischien wel beter zo,
al doet het veel meer zeer,
voor hem is de pijn voorbij,
en kan hij rustig zijn,
maar voor mij is er geen rust,
alleen de diepe snijdende pijn,
vliegt hij nu over bergen?
zwemt hij is de zee?
kan hij nu alles zien?
waarom nam hij me niet mee?
vragen die ik wil stellen aan jou,
ik gil en huil omdat dat niet gaat,
ik schreeuw woorden naar je graf,
en schreeuw harder omdat jij niet terug praat
die plek die niet te vullen is,
voel ik branden,
alles dat je moet missen,
mijn hoofd in zijn handen,
in mijn hoofd maar één zin,
alles is over, voobij,
en dan kijkt mijn moeder mij lief aan,
en zegt, nu is hij vrij,de vader van een meisje is gestorven, en het heeft me toch wel aangegrepen.
dichten helpt mij het weer van me af te zetten....
ik:naomie, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende