Dood aan moraalridders [hersenspinsel]

Extra toegevoegde WAARSCHUWING na het lezen van de eerste reacties: ik hoop dat het duidelijk is dat ik hier cynisch schrijf, niet ben. In tegenstelling tot sommige van de regeerders en klaarblijkelijk een groot deel van MD, neem ik in mijn schrijfsels een grotendeels fictief karakter aan en zijn mijn schrijfsels dus geen afspiegeling van mijn psyche, al zullen mijn hersenspinsels ongetwijfeld voer voor psychologen zijn. Veel leesplezier:


Van sommige mensen kan ik zo godvergeten pissig worden, dat ik echt zin heb om zo’n flikker dood te slaan. En dan heb ik het niet over een flikker in de meest letterlijke zin van het woord, al komt het ook wel eens voor dat ik daarbij denk: kerel kijk me nog één keer zo aan en ik ram mijn knie in je mond, in plaats van dat andere lichaamsdeel van mij dat je er wél in wilt hebben.

Om een voorbeeld te noemen van iets waar ik enorm pissig om word: als ik bij mij de wijk uitfiets dan rij ik altijd tegen het verkeer in. Waarom? Omdat ik op die manier alleen een busbaan over hoef te steken waar bijna geen bus langs komt, terwijl als ik netjes volgens de regels fiets moet ik maar liefst twee keer een drukke weg over fietsen. Afstappen gegarandeerd zal ik maar zeggen. En omdat het toch een rustig fietspad is en 99% van de mensen gemoedelijk is maakt dat niet uit. Laatst kwam ik die overige 1% tegen, in de vorm van een man van in de zestig, met zijn haar in een onverzorgd staartje, zijn gebit behoorlijk scheef (alsof hij net mijn knie in zijn mond had gehad) en groter als ik. (dan zit je dus al snel tegen de twee meter) Hij fietste me dus tegemoet, en ik dacht nog, he lul houd eens rechts aan want hier fiets ik, en ik ben massief. Maar zodra hij iets riep in de trant van “hé sjap je zit aan de verkeerde kant van de weg!” daagde bij mij het vermoeden dat zijn koers wel eens expres ingezet kon zijn. Ik gaf gas bij want ik dacht, ik wijk niet dus flikker jij maar op ouwe. En die moraalridder versnelde op zijn beurt ook.

En voor ik het wist, geheel tegen mijn verwachting, wijkte hij nauwelijks uit(en ik natuurlijk ook niet) en klapten onze armen op elkaar. Dat deed bij mij behoorlijk pijn, aangezien ik een soort rsi/spierziekteachtige klachten aan mijn armen heb. Dat dat soort lui het nog gek vind ook als ze in elkaar worden geslagen. Op dat moment besloot ik het: die ouwe moet dood. Er is geen andere mogelijkheid. Het enige dat ter discussie staat is hóe het moet gebeuren. Kogel van dichtbij, s‘nachts zijn huis in de fik zetten, of hem neer hoeken en een scheet in zijn face laten. Ik besloot dat het laatste de beste mogelijkheid was: zo kon ik hem lekker up close and personal op zijn bek slaan, hem in zijn ogen kijken, en dan het genadegas geven. Het is juridisch ook het beste: volkomen natuurlijke doodsoorzaak. Scheet in je gezicht, kan gebeuren. De beste aanpak is wachten tot ik hem weer op dat fietspad tegenkom en hem dan van zijn fiets hoeken wanneer we weer als ridders in een steekduel op elkaar afscheuren. Vanaf nu eet ik elke dag een paar eieren met ui en een biertje na. Op zijn leeftijd een zeer dodelijk combinatie… Elke dag als ik over het pad fiets en er niemand is die me kan zien, dan oefen ik de stootmanoeuvre stiekem al even.

Terwijl ik mijn plan ook vandaag weer eens in gedachte doornam kwam mijn uit zichzelf zappende hand uit bij Dr. Phil. In de show was een man met anger-management problemen. Volgens Dr. Phil, die bij mij in hoog aanzien staat vanwege zijn superieure tranentrekkerij-vaardigheid, is woede absoluut geen teken van kracht, al voelt het misschien wel zo. Het is een teken van ultieme zwakte. Want woede is eigenlijk je allerlaatste redmiddel. Wat moet ik nu doen? Eén ding staat vast: aan de andere kant van de weg fietsen ga ik niet, zeker nu niet meer. Ik laat mij niet intimideren. Moet ik sterk zijn en de man negeren en zijn miserabele leventje gunnen, of moet hij nog steeds onder de zoden?