DOOS!

Vandaag ben ik weer op gesprek geweest bij het voormalig Riagg, net als vorige week maandag bij het crisisteam.

Vorige week had ik op maandagmiddag een afspraak en mijn tante is toen meegegaan. Maar nog had ik het gevoel, dat ik werd geintimideerd. Ik zat daar versuft in een ruimte met 3 mensen tegenover me. 3 van die dozen op een rij. En het enige waar ze over door konden gaan was over het spectaculaire inzicht dat ik had, omdat ik het verschil kon zien tussen kwaadheid op een persoon en boosheid naar mezelf gericht. Misschien zijn er inderdaad mensen die zo instabiel zijn, dat ze dat niet herkennen, maar helaas ben ik daar te helder voor.

Vandaag heb ik besloten om mijn wraakactie te nemen, door zowel mijn tante als mijn surrogaatmoeder mee te nemen. Iets waar ik achteraf blij mee ben geweest, aangezien het gesprek me emotioneel uitputte en woedend maakte. Natuurlijk had ze wel een punt, maar ze was te druk bezig met haar theorietjes te vertellen, dat ze absoluut niet luisterde naar wat ik te vertellen had.

Iedereen die mijn verhalen al wat langer leest, weet dat ik me heel erg bezig houdt met mijn broertjes en zusje. En dat dat een groot deel van mijn zorgen inhoudt, maar zij was van mening, dat ik beter maar mijn broertjes en zusje kon laten voor wat het was, omdat ze uiteindelijk wel naar me terugkwamen, als ze er oud genoeg voor waren.

Ondanks dat ze mijn zaak niet wou bagatalliseren, kwam het er wel op neer dat ik mijn broertjes en zusjes aan mijn lot moest over laten, zodat ik eerst mijzelf moet helpen voor ik hun kan helpen. Wat in principe wel heel logisch klinkt, alleen weet ik dat als ik 6 jaar wacht.. Dat ik dan 3 mensen daar vandaan krijg, die of mij niet willen spreken of het moeilijk vinden om me te vertrouwen en die waarschijnlijk net zo gebroken uit dat gezin komen als dat ik daar uit kwam. Met zekerheid kan ik het natuurlijk niet zeggen, maar de kans is erg groot aan gezien mijn broertje precies hetzelfde is als mij, qua emoties.

Vervolgens werd ze ook nog pissig toen ik daar dus weer boos om werd en de 'hulpverleners' een stel dozen noemde, want dan diskwalificeerde ik mezelf voor de hulpverlening. Ik moest vertrouwen hebben in de mensen daar, want het Riagg was een geweldige plek die veel hulp kon bieden. Aldus haar woorden. Laatste keer dat ik in mijn woordenboekje keek, stond er onder Riagg onbetrouwbare rotzooi.

En dat heb ik mezelf niet aangepraat. Dat hebben ze zichzelf aangedaan. Ik heb een punt in mijn leven gehad, dat ik heb besloten om te worden geholpen en de hulpverleners die ik tot nu toe heb gehad, zijn of altijd langdurig ziek geweest, of plotseling van baan gewisseld of weten niet hoe ze een telefoon moeten oppakken en mensen moeten terugbellen.

Ik snap dat als je langdurig ziek bent geweest, dat je dan een hele boel clienten moet terugbellen, maar wat ik dan niet snap is hoe het komt, dat die mensen dan in de tussentijd niet geholpen worden? Ik ben vast niet de enige die suïcidaal is? Zelfs al was ik het wel.. Dan nog.. Het klopt toch niet, dat mensen afhankelijk moeten zijn van wanneer een 'hulpverlener' zin heeft om te komen werken?

Maar in ieder geval, de crisisdame vond dat ik mijn mond moest opentrekken en die vond dat als ze mij was geweest, dat ze allang een aanklacht had ingediend tegen de jeugdafdeling van het Riagg.

Dat kan wel, maar zij is mij niet. En zij is niet geestelijk in de war of emotioneel onder spanning. Ze noemt me bijna een borderline-patient. Het floepte eruit bij haar, maar ik hoorde het en ik ben er niet blij mee.. Ik kom toch niet voor niks voor hulp? Ik hoef toch niet constant degene te zijn die om aandacht schreeuwt? Als ik mensen opbel, hoef ik toch niet constant achter hun kont aan te lopen, hopend dat ze me terugbellen? Daar krijgen ze toch voor betaald? Dat is toch hun baan? of zie ik dat zo verkeerd?

Maar in ieder geval, ik ben woedend en ook al voel je je aangesproken als ik je een doos noem of de medehulpverleners.. Dan is dat jamer, want je bent ook een DOOS!