Dove vingertoppen

Vanochtend werd ik wakker met dove vingertoppen aan mijn linkerhand. De vingers functioneerden nog prima, maar de toppen prikten. Nieuwe fase.

Ik weet dat dat weer overgaat en ook dat het weer terugkomt. Onder mijn voeten heb ik al enkele jaren het 'kussentjesgevoel', wat eigenlijk geen gevoel is. Ook de onderkant van mijn grote tenen zijn minder gevoelig. Erfelijke ziekte, weten we sinds een jaar of vijf.

Over het algemeen is er goed mee te leven, al is er ook een nicht die af en toe in de beugels loopt. Vaders kant. Maar van moeders kant is er polyneuropathie en hoe erfelijk is dat?

Tot nu toe heb ik me er eigenlijk niet mee beziggehouden en ik maak me nog steeds nauwelijks zorgen. Natuurlijk wordt het allemaal geleidelijk aan minder, zoals ik zie bij mijn bijna tachtigjarige moeder, die moeite heeft met lopen. Maar vanochtend moest ik er toch meteen aan denken: zou het zover komen dat ik niet meer zou kunnen typen? En zou ik dat erger vinden dan niet meer kunnen lopen? Ik heb de neiging om die vraag met 'ja' te beantwoorden, al is die onzinnig. Je kunt immers niet kiezen.

Maar hoe dan ook: beter het gevoel in handen en voeten verliezen dan het gevoel in de omgang met mensen. Gisteren was ik bij een lezing/concert van Roos Blufpand. Piepjong, wat wil zeggen: de leeftijd van mijn kinderen. Maar wel indrukwekkend. En natuurlijk was er iemand die het woord 'kippenvel' gebruikte. Aan clichés is er nooit gebrek op zo'n moment.