Drank en liefde....

'Wil je ook een bakkie koffie?' , vraag ik aan mn partner als we aan de bar zitten en net alles hebben opgeruimd wat te maken had met het avondeten.
'Nee, dank je. Ik drink bier.' krijg ik als antwoord.

Dat antwoord krijg ik helaas wel vaker. Om precies te zijn al 3 jaar achter elkaar. Misschien de laatste tijd iets minder, maar het duurt nog een paar maandjes denk ik. Dan hoor ik het weer elke dag ben ik bang.

De gewoonte is er gewoon ingeslopen bij hem. Je gaat op jezelf wonen, nodigt een paar keer wat vrienden uit in de week, en hoppa, voor je het weet drink je elke dag.

Er is een tijd geweest dat hij elke avond wel meer dan 6 bier dronk en in het weekend tot het gaatje ging. Steeds meer werd het een verslaving. Hij begon dan wel niet 's morgens al met drinken, als hij 18:00 thuis was begon hij met bier en eindigde met bier. In rap tempo.

Ongeveer vorig jaar Mei barste de bom. Geregeld kwam het voor dat meneer vrienden over de vloer had en de gehele dag geen moer deed. Als ik thuis kwam van werk was er dan ook vaak geen eten en moest dat ook nog geregeld worden. En dan zal ik maar niet beginnen over het feit dat hij totaal geen oog voor me had, en dus soms avonden werd genegeerd. 32 uur werken + alle huishouden + chronische ziekte = dat het me allemaal even teveel werd.
Ik ben op de bewuste avond in Mei naar zijn ouders gereden en heb daar alles eruit gegooid. Ik was kapot, gebroken maar vooral onwijs verdrietig.
Zelf ben ik een paar dagen bij mijn ouders wezen logeren en mijn schoonvader heeft een interventie gehouden bij mijn partner.
De keuze voor hem was voor mij heel simpel. Of hulp zoeken, of weg wezen. Hij koos voor hulp.

Na ongeveer 5 keer bij die stichting te zijn geweest, het totaal niet serieus te hebben genomen en het blijven ontkennen van zijn drankprobleem heb ik hem toch nog een kans gegeven. Hij heeft me maanden lang laten zien dat hij toch zonder drank kan, en dat zonder hulp van anderen. Ik was super trots op hem.

Was......Je leest het goed. Ik WAS trots op hem. Ongeveer 5 van de 7 dagen is het alweer raak. Het bier vloeit rijkelijk, de geur uit zn mond ruikt weer naar pure alcohol, de extra kilo's zitten er weer aan en het gesnurk is ook weer verergert. Niet echt aantrekkelijk zeg maar.......

Nog een paar maandjes, dan zijn we weer terug bij af en kunnen we weer helemaal overnieuw beginnen.

De liefde is maar een raar iets. Het is de reden waarom ik het allemaal nog steeds accepteer. Want god, wat hou ik van deze man en wat zou ik zonder hem moeten?

Drank......
Ik krijg er steeds meer een hekel aan..


(ps. wat fijn om hier mn ei kwijt te kunnen als ik daar behoefte aan heb. Dat lucht op)