drukte, maar met vrede

mijn leven is een chaos. zoveel veranderingen in zo'n korte tijd. maar wat heerlijk
ik heb in 3 maanden bereikt wat ik in 3 jaar had willen bereiken.
heb nu eigenlijk alles wat ik wil... de rest komt later

ondanks ik zo gelukkig ben
kon puk gisteravond zijn tranen niet meer inhouden.
hij wil dat ik in ga zien dat ik wel wat waard ben
pff
tis moeilijk om naar hem te luisteren
hij doet zo zijn best, mij complimentjes te geven
maar als je hard voor jezelf bent, zeer kieskeurig en perfectionistisch
hoor je liever de waarheid van je liefje
allemaal lief en aardig
maar ik kan ze niet van hem aannemen
misschien nog niet
moet ik dan nog een stukje van mezelf geven
hoe moet ik met complimenten omgaan?

wil puk niet verdrietig maken
maar wil toch ook is kunnen uiten hoe ik mij voel
en dat ik niet zo zeker als ik er misschien uitzie

en als ik dan mijn werkbegeleider hoor dat ik soms een arrogante houding kan hebben, maar ik prikt er zo doorheen, zie dat je anders bent.

t voelt alsof er een vlijmscherp mes op mn keel wordt gedrukt, want daar gaat die stress zitten
bijna voel ik de tranen komen, maar ik hou me in. en dan denk ik:
- zou ik net zo overkomen als ik bijn mijn onzekere zusje heb gezien
- kan ze mij geen spiegel voorhouden
- is die houding fout?
- wat goed dat mijn werkbegeleider daar doorheen kan prikken
- hoe verander ik die houding
- shit wat moeten collega's wel ni van mij denken, vort eerst dat ik hoor dat ik zo over kan komen...
- maar tis ook moeilijk om je onzekerheid te onderdrukken. al trapt puk er telkens weer in
- ze wil je alleen maar helpen

met moeite kwam er toen uit mij, met de hoop dat t scherpe mes niet meer zo op mijn keel zou drukken: het is niet mijn bedoeling om arrogant over te komen.

meer kwam er niet uit
rest van de dag was ik van de kaart

thuis
heb ik rust
thuiskomen voelt als echt thuiskomen
jeetje dat is zo lang geleden dat ik dat heb gevoeld
door die rust kan ik mijn werk aan
nog even nick
nog heel even volhouden