echt eenzaam?

wekelijks zie ik bij de bios waar ik werk mensen die alleen naar de film gaan.
ik ga ook vaak ergens alleen naar toe. naar een museum of film of winkel
en daar voel ik me goed bij.
dan heb ik even de tijd om te gaan en is verder iedereen druk, of ik bedenk op t laatste moment pas om zoiets te doen en dan ist te laat om iemand te bellen ofzow. of ik wil juist gewoon even alleen gaan omdat ik me dan goed kan concentreren op de film of het schilderij etc.
maar als ik die mensen zie bij de bioscoop wordt ik verdrietig van ze. ik vind het zielig voor hun. zielig dat ze alleen zijn. (wat ze misschien dus niet eens zijn, net als mij)
ik vraag me dan af of ze om andere redenen alleen zijn. niet om mijn redenen, maar misschien zijn ze echt alleen?
ik ben zolang alleen geweest en eenzaam. en daar wordt ik aan herinnert. ik wil dat niemand alleen is.

ik ben eenzaam geweest in de zin van mega veel mensen om je heen hebben maar je toch alleen voelen. dan was ik met een groep naar het strand ofzow en toch was ik alleen.
tegenwoordig kan ik een dag helemaal alleen zijn thuis, en me bezig houden met interessante dingen en bedenken dat ik helemaal niet meer alleen ben.

ik hoop dat de klanten bij de bios dat ook hebben. dat ze gewoon even een film gaan kijken die anderen al hadden gezien of anderen niet willen zien ofzow... en dat ze na de film weer terug komen in hun leventje waar ze overspoeld worden door liefde van anderen.