Echt jezelf zijn.

Dit stukje schrijf ik naar aanleiding van de weekbrief en de jeugddienst van 6 maart jongstleden. Die dienst en weekbrief gingen over het echt jezelf zijn.
Ik weet namelijk hoe moeilijk het is als je niet echt jezelf kan of durft te zijn. Eigenlijk loop ik al sinds ik mijn plaats inneem in Utrecht-1 met een masker op. Dat had ik trouwens al in Assen. Toen ik net in Utrecht kwam was dat omdat ik er nog niet aan toe was om helemaal mezelf te zijn. Dat kon ik nog niet. Ik had mezelf nog niet helemaal geaccepteerd zoals ik ben. En vanaf het moment dat ik daar wel aan toe was, was het moeilijk dat masker ook echt af te zetten. Elke keer verzon ik wel een nieuw excuus. Langzaamaan kwamen er wel steeds meer barsten en scheuren in te zitten en nu merk ik dat dat ‘masker’ me echt in de weg gaat zitten omdat ik gewoon echt mezelf wil kunnen zijn.

Nou, genoeg over maskers, want zo schiet het natuurlijk nog niet op. Zo weet u nog niet waarom ik mezelf niet durfde te zijn. Dat ik dat niet durfde komt doordat ik heel bang was voor eventuele reacties als ik bekend zou maken dat ik lesbisch ben. Toen ik hier kwam was ik nog bezig voor mezelf echt duidelijk te krijgen of ik nou echt lesbisch zou zijn. Of toch niet. Dat heeft een tijd geduurd en toen ben ik heel langzaamaan, in mijn eigen tempo, het aan mensen gaan vertellen. En de reacties zijn nog altijd positief. Ik weet ook wel dat sommige mensen in mijn omgeving (vooral bij mij op de flat) vanuit hun cultuur moeite hebben met homoseksualiteit, maar zij doen wel gewoon normaal tegen mij en respecteren mij zoals ik ben. Op één huisgenootje na, die mij blijkbaar niet kan accepteren, maar inmiddels ben ik zover dat ik echt zoiets heb van dat is haar probleem en niet dat van mij.

Het Apostolisch Genootschap is eigenlijk de enige plaats waar ik er nog niet helemaal open over was. Waarom weet ik eigenlijk niet, want het vormt alleen maar een belemmering als ik niet helemaal mezelf kan zijn. Misschien wel omdat ik me binnen het Apostolisch Genootschap veilig en thuis voel en ik bang was dat dat gevoel voor mezelf zou veranderen. Maar nu een aantal broeders, zusters en jongeren van de jongerenkring het weten merk ik dat er gewoon echt niets veranderd.
Maar de weekbrief van 6 maart en de jeugddienst hebben mij toch wel geholpen het besluit te nemen er nu echt helemaal open over te zijn. Dus vandaar dat ik dit stukje heb geschreven. Ik weet wel dat er op zich verder niets veranderd, maar ik heb er geen zin meer in me steeds ongemakkelijk te voelen of het gevoel te hebben dat ik mezelf niet helemaal kan zijn zoals ik ben.