Een dag alleen

Een dag alleen, ongelooflijk dat het zoveel kan doen in mijn gedachten.

Vandaag ging ik vroeg naar het ouderlijk huis. Niemand thuis, iedereen is weg, dat wist ik ook, ze zijn in Londen. Ik wist dat ik vandaag niemand zou zien, niemand. Geen vriendin, geen vrienden, geen kennissen, geen ouders, geen familie, niemand. Niks raars, dit zijn dagen die ik vaker heb en normaal gesproken niets raars vind. Heerlijk, vaak uitten ze zich in een dagje gamen, een dagje denken, overpeinzen, TV kijken, schrijven, lezen; Niksen, dat vooral.
Vandaag was zo'n dag. Niks. 10 uur was ik thuis, 12 uur dacht ik: 'Ik moet zo even opruimen'. 16 uur begon ik, 18 uur was ik klaar. 20 uur kwam ik uit bad. 21 uur was ik klaar met eten. Alles deed ik alleen, niks raars. Tot ik besefte dat iets niet lekker voelde. Ik mis haar, ik mis dat meisje die ik bijna elke dag zie. Ik mis dat meisje waarbij ik de laatste tijd twijfel of ik wel in een relatie thuis hoor. Ik mis dat meisje die me doet beseffen dat ik totaal niet ouder ben dan haar. Ik mis dat meisje die af en toe laat zien dat je niet te moeilijk moet kijken, maar soms ook wel heel moeilijk. Ik mis dat meisje die bij mij geen blad voor d'r mond neemt, ze verteld me alles van haar, ze verteld me wat er anders moet.
En dan krijg ik een appje, "". En met de grootste glimlach in tijden kijk ik naar mijn telefoon. Met zo'n grote glimlach kan ik niet twijfelen. Ik hoor in deze relatie thuis. Ik hoef alleen aan mezelf te werken, niet aan ons, het zit goed.
Wat ze ook zegt, het komt er altijd op neer dat ik haar welterusten zeg en zij mij. Het is altijd zo dat we elkaar het beste wensen, dat we het liefst altijd bijelkaar zijn. Vooral dat, ik haar echt HEUL HEUL leuk vind, met een tweede laag verliefdheid eroverheen(Ik weiger te zeggen 'houden van', dus als iemand een alternatief heeft, graag.)

Jaja, een dag alleen. Doe maar niet te vaak.
Alleen met haar, dat mag wel.
Wat een schatje.