Een dipje

Soms weet ik niet wat er met me aan de hand is. Of misschien weet ik dat te goed. Er speelt namelijk zoveel af in mijn leven. Mijn emigratie naar VS, mijn bruiloft, mijn vriend die waar het soms mee goed gaat en soms helemaal niet, het stukje verleden wat ik nog niet helemaal verwerkt heb, het afscheid nemen van iedereen, de waarde die ik voor andere heb en de waarde die ik aan hun moet hechten, mijn thesis die niet helemaal lekker loopt en natuurlijk mijn twee banen waar ik eigenlijk niet zoveel over mag klagen, maar waarbij ik toch angst heb te falen. Misschien moet ik eens stilstaan bij een aantal van deze 'problemen'. Dat is ook precies de reden waarom ik een dagboek ben begonnen; even nadenken over de chaos in mijn leven en er meer structuur aanbrengen.

Ik voel me echt niet goed. Warme ogen en rugpijn, dat is het enige wat ik voel. Ben zo wazig dat ik me afvraag of dit iets psychisch is of of een fysieke klacht. Het liefst wil ik de hele dag door slapen en alles vermijden, maar heel diep van binnen weet ik dat dat geen zin heeft. Sterker nog, ik zal me morgen nog slechter voelen omdat ik vandaag niks heb gedaan. Mijn dag is dan verloren gegaan; ik ben mentaal niet uitgerust doordat ik de hele dag door aan mijn taken dacht en daarbij ben ik ook werkelijk niks opgeschoten. Hoe zorg ik er nou voor dat ik weer energiek wordt?

Misschien heeft mijn toestand iets te maken met de ruzie die ik met mijn vriend heb gehad. Gisteren was ik boos op hem omdat hij niet naar me luistert en niet de moeite doet om mij te begrijpen. Nu vraag ik me af of ik niet heb overdreven. Misschien had hij zelf een heleboel aan z'n hoofd of heeft hij gewoon niet zo snel door dat ik ergens mee zit. Één ding weet ik wel zeker: hij vangt bepaalde signalen niet op en dat irriteert me. Hiermee bedoel ik dat hij niet ziet wat belangrijk voor me is en dat bijvoorbeeld beloftes nakomen voor mij een teken is van vertrouwen en de waarde die hij aan me hecht. Steeds vraag ik mij af of de oorzaak hiervan aan mij ligt. Ben ik niet interessant genoeg? Is hij alleen bij me omdat hij iemand nodig heeft? Stel ik hem niet teleur? Zijn mijn 'issues' een last voor hem of maak ik een olifant van een muis? Heel soms denk ik dat ik mensen over me heen laat lopen, maar al snel vind ik dat niet realistisch.

Continue heb ik de angst om te falen en niet goed genoeg te zijn. Angst om mensen teleur te stellen. Ik moet even goed zijn als de rest en als ik dat niet ben, dan heb ik gefaald. Fouten zijn niet toegestaan en als er iets mis gaat, dan is dat mijn fout. Dit kost mij veel energie merk ik. Misschien veroorzaakt dit stress en verklaart dit mijn toestand. Het wordt tijd dat ik me niet meer vergelijk met anderen en de meningen van anderen los laat. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe pak ik dit aan?

Dit gezegd te hebben, voel ik mij al een stuk beter; er is hoop op verandering, want ik ga aan mezelf werken. Er lijkt een last van mijn schouder gevallen te zijn. Hopelijk helpt dit dagboek me om mijn energie en geluk terug te vinden.