Een echte steun...

Vandaag was een dag waarin ik echt uit mijn isolement getrokken moest worden.
Gisteravond was de zoveelste waarop ik huilend aan mijn nacht zou beginnen.
Gek word ik, blijf draaien, trappen met mn voeten, alle kanten op gaan met mn hoofd, het ontbreken van ademhaling door de rare snikken en angsten die doorvoeren... Het is eng, onwijs slopend en energie eisend. Het moest afgelopen zijn maar hoe was de grote vraag. Ik wist het niet meer. Wilde het niet meer. Nog steeds niet.

Vanmorgen kwam er een mooie tekst. Een hele mooie en fijne. Zij die mij constant leidt en die een ander nu ook helpt en mij doorduwt naar daar waar ik heen moet. Het is geen makkelijke weg, totaal niet en ik weet niet wanneer ik bij het einde zal komen, maar elke stap is er weer één.

Ik kreeg vanmorgen woorden gesproken. Op het station werd ik gebeld. Ik verplaatste naar de trein en bleef ook daar stil om alleen te horen. Te luisteren. Te begrijpen. Op te slaan om vervolgens te verwerken.

Het is vreemd, het is nieuw maar het is zeker belangrijk en de moeite waard.

Controle vinden over dat wat er nu nog niet geheel is.
Samen één woorden een smelting laten ontstaan.
Hij zal er komen, hij zal er zijn

En zij... zij zal me daar naar toe helpen. Ze is een mooie.

Dank je wel lieve jij.