Een hond die gaat liggen waar hij wil
Gisteren kwam Oudstedochter even langs om mijn auto op te halen. Op het aanrecht stond een kistje kersen, waarop ik vandaag mijn collega's heb getrakteerd. Ze nam er een handje vol uit en zei: ik weet nog dat ik als kind de 'dubbele' eruitzocht, twee kersen waarvan de steeltjes aan elkaar zaten, zodat je ze over je oren kon hangen.
We deden ook altijd een wedstrijdje: allemaal een kers in je mond en na afloop kijken wiens pit het schoonst was. Jij won altijd. Toen ze het zei, herinnerde ik het me. Mijn pit was het schoonst omdat ik het geduld had om hem heel lang in mijn mond te houden.
Het geheugen is een vreemd ding. Een schijnbaar futiel gebeurtenisje wordt onthouden en andere dingen vallen door de zeef. Zo was er een leerling die van mijn lessen alleen de grapjes onthouden had en een ander die zich herinnerde dat ik boeken las onder het fietsen en dat ik appels met klokhuis en al opat.
Zelf word ik week als ik een pad zie met streepje gras in het midden. Zo'n pad waar auto's of trekkers verschillende keren gereden hebben, zodat de klei daar hard geworden is, maar tussen de sporen groeit het gras gewoon door. Dat soort paden zie je niet zoveel meer. Op het eiland Rügen trof ik er heel wat aan en ik merkte dat het me goed deed. Ik moet ze in mijn jeugd veel gezien hebben.
Het pad naar het huis van mijn opa en oma in Hien was verhard met steenpuin, maar in het midden groeide gras. Intussen wonen andere mensen in het huis en het pad is geasfalteerd.
Opa en oma woonden buitendijks. Het pad lag iets hoger dan de uiterwaarden. Als het water hoger werd, kon je nog steeds over het pad lopen. Maar als het echt hoog water werd, moesten we roeien en dat was altijd een belevenis. Het huis was dan een eilandje geworden. Een eilandje dat soms niet helemaal droog bleef. De kelder liep al snel vol water en ook het achterhuis, dat iets lager lag dan de keuken, stond soms onder water. Nooit meer dan tien of twintig centimeter diep. Als mijn geheugen mij tenminste niet bedriegt.
Cees Nooteboom schreef ooit: Herinnering is een hond die gaat liggen waar hij wil. Mooier kan ik het niet zeggen.
We deden ook altijd een wedstrijdje: allemaal een kers in je mond en na afloop kijken wiens pit het schoonst was. Jij won altijd. Toen ze het zei, herinnerde ik het me. Mijn pit was het schoonst omdat ik het geduld had om hem heel lang in mijn mond te houden.
Het geheugen is een vreemd ding. Een schijnbaar futiel gebeurtenisje wordt onthouden en andere dingen vallen door de zeef. Zo was er een leerling die van mijn lessen alleen de grapjes onthouden had en een ander die zich herinnerde dat ik boeken las onder het fietsen en dat ik appels met klokhuis en al opat.
Zelf word ik week als ik een pad zie met streepje gras in het midden. Zo'n pad waar auto's of trekkers verschillende keren gereden hebben, zodat de klei daar hard geworden is, maar tussen de sporen groeit het gras gewoon door. Dat soort paden zie je niet zoveel meer. Op het eiland Rügen trof ik er heel wat aan en ik merkte dat het me goed deed. Ik moet ze in mijn jeugd veel gezien hebben.
Het pad naar het huis van mijn opa en oma in Hien was verhard met steenpuin, maar in het midden groeide gras. Intussen wonen andere mensen in het huis en het pad is geasfalteerd.
Opa en oma woonden buitendijks. Het pad lag iets hoger dan de uiterwaarden. Als het water hoger werd, kon je nog steeds over het pad lopen. Maar als het echt hoog water werd, moesten we roeien en dat was altijd een belevenis. Het huis was dan een eilandje geworden. Een eilandje dat soms niet helemaal droog bleef. De kelder liep al snel vol water en ook het achterhuis, dat iets lager lag dan de keuken, stond soms onder water. Nooit meer dan tien of twintig centimeter diep. Als mijn geheugen mij tenminste niet bedriegt.
Cees Nooteboom schreef ooit: Herinnering is een hond die gaat liggen waar hij wil. Mooier kan ik het niet zeggen.
23 jun 2015 - bewerkt op 23 jun 2015
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.