Een leven dat over is

ik leef gewoon in een leven dat over is. ik wil een nieuwe of mijn oude terug maar er gebeurd niets. er gebeurd helemaal niets.
als ik dit allemaal wist had ik niet eens eraan begonnen, dan had ik niet eens wat met haar begonnen. maar ik wist het niet, ik stortte me overal in, alles was prachtig en niets kon meer stuk.... en nu is echt ALLES stuk, er is geen spaan meer heel van mijn hele wereld.

ik vertel hier 5000 keer hetzelfde maar ik moet het gewoon kwijt, ik kan toch niet alles in me houden. dan draai ik door, dan ben ik nog verder weg. alsof ik niet al heel ver weg ben.... ik moet echt weer mezelf oppakken en verdergaan. ook dat heb ik al weetikveel hoevaak gezegd, maar dat doe ikomdat ik t anders vergeet en weer in zelfmedelijden ga zitten verdrietig zijn.

En t is geen zelfmedelijden, zlefmedelijden praat je jezelf aan, maar als je dat kan dan kan je ook jezelf bij elkaar rapen, gewoon jezelf aanpraten dat alles weer goed komt.

maar hoe kan ik nou denken dat alles goed komt? welke reden kan iemand geven dat ik denk, oh ja, idd, het komt wel goed. dat kan niet, als dat kon nam ik het op en maakte ik dr n ringtone van.
hoe krijg ik mezelf weer op de rit? hoe kom ik uit dit gezeik?

gewoon weer met mensen omgaan, iedereen zegt: dit is je kans, maak heel veel vrienden daar heb je zoveel aan. maar ik kan t niet, ik lul met een hoop mensen op msn nu, sommige lullen me de avond door, anderen zeggen echt goeie dingen tegen me, maar uiteindleijk gaat de pc uit.

en ik wil wel bij ze langkomen, iedereen zegt, kom ff biertje drinken of kom ff hier dan heb ik ook gezelschap, maar ik ben geen gezelschap, ik kan niet gezellig doen. soms kan er n glimlachje vanaf, maar dat is deze week misschien 2 keer gebeurd.

ik ben niet toe aan nieuwe mensen, ik heb er al een paar, maar die zijn niet nieuw, die zijn van vroeger of waren eerst gewoon kennissen, en ik kan er niet aan wennen dat ik nu opeens vrienden moet gaan hebben, ik had er een paar maar die sprak ik soms maanden niet, en nu spreek ik ze dagleijks, maar altijd over hetzelfde onderwerp. Ik wil gewoon er niet aan meer aan denken. Gewoon weer een leven oppakken en die gaan leiden.

Niets maakt nog uit, als het maar goed voelt, het kan me niet schelen wat er gebeurd en hoe t gebeurd als het maar gebeurd, ik heb al een keer in “de put” gezeten, ik wil dat NOOIT meer meemaken, echt nooit meer.

Wat heb ik gedaan dat ik dit mee moet maken, ben altijd goed en lief geweest voor dr, en nu dit. Alsof ik niet goed genoeg meer ben. Alsof ik de moeite niet waard ben.
Ik wil dit allemaal niet, ik heb geen millimeter inspraak in dit allemaal.en als ik inspraak had, dan werd er niet naar geluisterd waarschijnlijk.

Hoelang ik dit nog zo volhou is makkelijk te zeggen, ik hou t al niet meer vol. Ik probeer het wel, ik probeer weer een beetje een humeur te krijgen, niet vrolijk maar wel normaal, zoals een normaal mens behoort te doen, maar het lukt niet, als t bijvoorbeeld op mn werk heel stil is en niemand weet wat ze moeten zeggen tegen dan fluit ik met de muziek op de radio mee, maar dat zijn hooguit 3 tonen, dan zak ik weer in.

De wil is er wel alleen kan ik het niet, ik vind alles best, ik wil alles doen, maar kan niet aan het idee wennen. Ik wil zelfs wel weer mijn medicijnen van vroeger nemen als die werken.

Ik wil 200 kilo wegen, en kaal en rimpelig, als ik maar gewoon mezelf lekker voel.

Ik wil dit allemaal niet en het gebeurd allemaal gewoon wel. Gekkenhuis is het echt waar.