Het doet
pijn het wachten , de
angst voor de
onzekerheid.
Elke kille noot
herkaatst als een echo in mijn hoofd.
Flashbacks brengen me naar
herinneringen die ik liever
ontvlucht.
Het liefst zou ik zeggen pak me hand en
we kijken nooit meer terug!
Maar een
slag in mijn gezicht, met beide
voeten terug op de grond, de hand van de
realiteit.Nooit meer terug kijken is
onmogelijk en dat is een
feit.
Tranen door liefde, tranen
van spijt.
hoe hard ik ook van je weg ren,Ik heb wil je bij me
voor altijd,
Paniek in mijn ogen,ik wil je
niet kwijt.
Hoe komen we hier uit, hoe
terug klimmen we naar boven.
Als op de treden van
vertrouwen wij in de stappen
niet meer geloven.
I try to hold on, till they end, Cause after all you everything i have!