Eenden

Eenden

De dagen worden weer langer, het is al weer zomertijd en dus is de lente begonnen. Tijdens het wandelen met de hond zie ik in de vijver hier in de buurt weer jonge eendjes rondzwemmen, voor zover je dat zwemmen kunt noemen. Het spartelt wat in de rondte en doet zijn uiterste best om het hoofd boven water te houden.
Ik heb van eenden het idee dat het koppige beesten zijn en honkvast. Probeer een eend bijvoorbeeld eens duidelijk te maken dat het brood op is. Dat lukt niet, ook al schud je de laatste broodkruimels uit de plastic zak, een eend blijft wachten op meer, iedere keer weer. Ze zullen ook altijd in de vijver blijven zitten waar ze geboren zijn. 10 minuten vliegen en ze zitten in een mooiere plas in een buitenwijk van Eindhoven. Een half uur vliegen en ze kunnen neerstrijken in een mooie vennetje midden in een rustig bos. Maar ze blijven dag in, dag uit in diezelfde vijver rondzwemmen. Daar krijgen ze immers regelmatig hun stukjes brood.
Ik associeer eenden dan ook altijd met mijn oma. Mijn 'echte' oma zoals een vriend van Esther haar noemde. Ze is namelijk zichtbaar ouder geworden, terwijl mijn andere oma er nog fief uit ziet. Met oma ging ik vroeger, als Esther en ik daar logeerden, naar de eendjes. Dan namen we een zak brood mee om de eendjes te voeren en voor je het wist verdrongen zij zich om een stukje brood te bemachtigen. Ze was net als eenden, eigenwijs, vertikte het om bijvoorbeeld een rollator aan te schaffen toen ze slechter ter been werd. Door de jaren heen is ze verder achteruit gegaan, ze kreeg rugklachten en ging slechter zien. Thuis wonen werd moeilijker, maar een verzorgingstehuis ho maar. "Stomme eend" kwam er uit de keuken als ze iets liet vallen en "stomme eend" zei ze tegen zichzelf als ze een blauwe nummer 7 naast een zwarte nummer 6 legde met het rummikub. Rummikubben heeft ze altijd graag gedaan, zondag’s als ik met mijn vader op bezoek ging hebben we rummikub gespeeld. Spraakzaam was ze niet, in tegenstelling tot de meeste eenden overigens, maar voor een spelletje was ze altijd wel in.
Ook in het bejaardentehuis, waar ze zo'n 5 jaar geleden, honkvast als ze was, toch naar toe is gegaan. Ze liep inmiddels al met een rollator en keek zo goed en zo kwaad als het ging televisie. De bold en the beautiful en get the pictoerie, het geluid keihard en met haar neus zo ongeveer in het scherm. Doordat ze slecht zag en behoorlijk slechthorend werd, raakte ze ook mentaal achterop. "Zolang ik maar net zo oud wordt als opa, die werd 89". Nog zo lang als het mogelijk was heeft ze rummikub gespeeld, en zoals altijd werd een avondje peppelrode afgesloten met: "Mijn ogen moeten nog wel gedruppeld worden". Daar bleef ze aan vast houden, net als die eigenwijze eenden. En nu is het aan die nieuwe, misschien wel nog eigenwijzere eendjes van het begin van dit verhaal. Zij zullen voortaan zonder moedereend hun best moeten doen om genoeg brood te pakken te krijgen in hun eigen vertrouwde vijvertje.

Het ga je goed Oma van der Leij.