eenzaam

kvoel me eenzaam. Echt eenzaam, hoevele mensen er ook rondom mij zijn. Ooit al het gevoel gehad dat je in een ruimte zit vol mensen en hoe hard je ook gilt en schreeuwt, dat niemand je hoort?? wel zo voel ik me nu...eenzamer dan anders, ontzettend rot. Kwil ni zielig doen, en kwil ook geen medelijden, kwil gewoon even mijn hart luchten. Wat doe ik verkeerd, ik wil het wel eens weten. Weetje, ik wordt zelfs bang van mezelf, vroeger kon ik het allemaal aan, nu wordt het me gewoon allemaal te veel en zie ik niets meer positiefs in. Thuis zijn ze gewoon allemaal boos op mij. Al mijn vrienden doen ontzettend rot tegen mij, en ik wete echt niet waarom!! iedereen roddelt ove rmij, en ik heb nix gedaan. Kdoe altijd zo mijn best om iedereen te helpen. Weetje, tes zelfs zover, dat ik aan mezelf begin te twijfelen. Wat als alles wat ze zeggen waar is? Ben ik echt zo slecht? Ik voel me zo ontzetten dort, ik wo echt dat ik hier niet was, en ik meen het. Echt waar...iedereen die ik vertrouwd stelt me teleur, echt iedereen. Maar ik toon het niet, ik probeer niet te plooien voor hen. Maar alles is zo moeilijk. Als er geen school zou zijn, zou ik hier vertrekken. Weg van alles, om het even waar. Dat ik alleen kan zijn, gewoon kan achterhalen wat ik wil doen.
Nuja ik weet al wat ik wil doen... vele fantasieen enzo, maar of ik mijn dromen ooit zal kunnen realiseren, ik twijfel eraan.
Ach, misschien komt alles wel in orde of zeg ik dit enkel om mezelf te troosten? Nuja...
liefs fauve...
xxx
p.s/ weet iemand in godsnaam hoe alles beter wordt?