Eenzaam en kapot

Niemand hoort me, niemand ziet me. Niemand begrijpt me, niemand snapt me. Eenzaam ben ik.

Eenzaam zit ik op de grond, huilend van de pijn. Het bloed glijdt in dunne stroken over mijn pols, en de tranen stromen over mijn wangen.

Niemand die me hoort, niemand die me ziet. Niemand die me begrijpt, niemand die me snapt. Ik ben eenzaam.

Ik laat het mes langs mijn pols gaan, maar door mijn trillende hand glijdt hij weg, en valt met een klets op de grond. Ik kniel naast het wapen neer, bang dat hij kapot is, en ik mezelf dus niks meer aan kan doen.

Kapot ben ik er van. Kapot dat niemand míj ziet. Dat niemand míj hoort. Dat niemand míj begrijpt. En dat niemand míj snapt.