eenzame ik

Ik voel mijn tranen ongeduldig worden, ze willen eruit, ze willen stromen, stromen in al mijn dromen. Ze willen mij doen huilen en mij doen herinneren dat hij nog aan me denkt, ook al kan dat in realiteit niet echt. Hij is me al vergeten, ik word door iedereen vergeten, vergeten in het niets. Maar ben ik eigenlijk wel iets? Ik voel me droevig, ik voel me leeg en die leegte vult me toch weer op. Het is alsof niemand echt weet wie ik werkelijk ben, alsof niemand echt om mij geeft. Volgens mij is mijn leven al helemaal beleeft en is het nu geëindigd, er is niets meer aan te doen. Is dit nu de reden waarom ik ben geboren, geboren zonder sporen. Moest ik verdwijnen, zou iemand het eigenlijk merken? Zou iemand denken, ‘hé waar is dat meisje naartoe?’ Of is dit allemaal taboe? Ik moet stoppen met zoveel te denken, dat maakt me alleen nog ongelukkiger. En hij, wat is hij toch een smeerlap. Hij is de beste in het kwetsen van mijn gevoelens, wees daar maar zeker van. Was het dan een soort plan? Eerst even spelen met die meid en later geeft hij niet meer om die geit. Als hij zo denkt moet ik hem eigenlijk vergeten, want zo’n mensen zijn het niet waard je hart aan te schenken. Ach laat me toch denken, ook al is het verkeerd. Mijn handen zo rood, mijn lippen zo paars en mijn ogen zo blauw, allemaal kleuren, om je te laten zien hoeveel ik van je hou. En jou ogen zo zuiver en jou lippen zo puur, voor jou ga ik door het vuur. Zie me toch schrijven, al deze woorden betekenen niets. Ik zit maar te schrijven en maar te schrijven, zonder reden zonder iets. Toch geraak ik niet op, ik kan blijven doorschrijven, over alles wat ik voel, over al mijn gewoel, maar wat is mijn doel? Daar praat ik nu niet over, nu praat ik over hem, weeral, altijd doe ik dat. Ik leg me in bed en ik val zachtjes in slaap, nu begin ik te dromen. Ik droom over hem maar dat doe ik altijd. Het is echt een feit, ik zie hem te graag, ook al ken ik hem vaag. Hij heeft me gevangen, gevangen in zijn bestaan, kan ik dit wel aan? Ik weet het echt niet. Maar ja, ik was dus aan het dromen, aan het dromen over hem, hij die me vasthoud, ik heb gewonnen en ’t is goud! Maar weer word ik wakker en begint de miserie, dit was maar en droom. Ik kijk naar de sterren, ze schijnen voor jou en zie hoe mooi ze schijnen vanavond. Ik krijg het koud en krijg het benauwd, ik voel me stilaan doodgaan en zie terwijl het licht van de maan. Waar moet ik naartoe, iemand roept zacht mijn naam. Kom dan naar hier en neem me mee, naar het land van plezier. Deze hel zal ik nooit meer moeten beleven en zal ik nooit meer voelen. Ik zal nooit meer ’s avonds liggen woelen, te woelen over jou. Ik ga naar een betere plaats, een betere wereld. Maar waarom lig ik hier nog steeds. Oh nee, alstublieft vertel me niet dat het enkel een droom was, want het voelde zo echt. Ik zet me weer echt en realiseer me dat het gewoon niet kan. Het kan niet dat iemand of iets me een klein beetje geluk toewenst. Liefde van iemand heb ik nooit gevoeld en ik weet niet wat hij bedoeld. Maar ik laat het bij deze en ga nog wat die eenzame “ik” wezen…:lovesick: