Eerste sollicitatie

Hoi daar ben ik weer een keer.

Vandaag had ik mijn eerste sollicitatiegesprek in een verpleeghuis in Amsterdam. En nou komt het, ik heb vandaag een slechtoog boven me hangen en ik denk dat je bijna niet meer pech kan hebben als je voor de allereerste keer gaat solliciteren.

Ik ging vol goede moed en me haar zat prachtig naar het station. Ik was nog goed optijd voor de trein. In de trein realiseer ik me dat ik vergeten ben om in te checken. Nou reis ik nu nog gratis, maar je zit toch wat ongemakkelijk in de trein.
Op Sloterdijk aangekomen ging ik opzoek naar de juiste bus. Na de bus moest ik volgens Ov9292 nog ongeveer 10 minuten lopen dus ik vroeg aan de aardige amsterdamse buschauffeur hoe ik ongeveer moest lopen. Hij zei dat ik gewoon de straat uit moest lopen en naar links, dan zou ik er bijna tegen aan lopen. Irene zet dus de pas er lekker in want de zenuwen stonden me tot aan me oren. Ik had alles zo gepland dat ik ongeveer 10 minuten speling had en goed optijd aan zou komen. De straat bleek ongeveer net zo lang te zijn als de kalverstraat en naar links was toch wat langer dan ik dacht.
Om kwart voor 10 zou mijn gesprek beginnen maar toen liep ik nog te dwalen door de achterbuurt van Amsterdam. Ik heb toen naar de instelling gebeld dat ik was verdwaald en te laat zou komen. De mevrouw van de receptie heeft me toen verder op weg geholpen. Want probeer maar eens de weg te vragen in een buurt waar alleen maar allochtonen wonen die Geen nederlands EN Geen engels spreken... Dan raak je de weg alleen maar meer kwijt.
Op een gegeven moment zag ik op een pand een bordje met Amsta erop. Dat is de overkoepelende orgaan van het verpleeghuis. Dus ik daar naar binnen, weten dat het niet de juiste was, maar ik kwam in de buurt. Ik was namelijk nog steeds de weg spoorloos. Een aardige verpleegster heeft me toen verder geholpen. Ik moest nog maar 3 straten door en dan zou ik er zijn. En zowaar ik kwam om 5 over 10 aan op het sollicitatieadres.
Gelukkig hadden de mensen die het gesprek zouden voeren geen andere afspraken en kon het wat uitlopen.
Ik was door mijn dwaalverhaal en andere zenuwen nu helemaal zenuwachtig en ik had moeite om mijn goede indruk over te brengen. Ik kwam er ook achter dat ik toch nog wel wat punten heb die ik nog niet kan. Dit heb ik wel op school geleerd, maar op mijn huidige stage nooit hoeven gebruiken. Maar de mensen van daar zeiden ook dat ze wisten dat ik pas bijna afgestudeert was en dat ik nog niet alles hoef en kan weten. Ze deden gelukkig wel heel erg hun best om me gerust te stellen.
Het gesprek heeft ongeveer een uur geduurd. Het liep wel oke vind ik zelf en dat vonden zij ook.
Toen ik weer buiten stond kreeg ik een ontlading van alle spanningen door een combinatie van huilen en lachen.
Ik was weer opweg naar de bus. Ik zag dat er ook een bus naar centraal ging die vlak bij het verpleeghuis stopte. Ov9292 kan dus echt niet de kortste en makkelijkste weg kiezen!
Ik zat nu wel weer bijna ontspannen in de bus toen.... deze bijna (echt op 2cm na) werd aangereden voor een bestelbusje. De buschauffeur gooide de bus stil en ging de bus uit naar de man in het bestelbusje. Ik dacht even dat de chauffeur die man uit zijn busje zou trekken en zou neer slaan, maar het bleef bij een fikse scheldbui.
Ik zat nu dus in de bus die net bijna was aangereden met nog veel ste veel spanningen van mijn sollicitatiegesprek.
Op centraal nog net de trein gehaald want die had wat vertreging (eerste gelukje van de dag!). Komen we op Haarlem aan wordt er het volgende omgeroepen: Deze trein zal niet verder rijden wegens technische problemen.
Nu stond ik op Haarlem terwijl ik eigenlijk snel door moest naar mijn stage omdat we een scootmobieltocht hadden staan waar ze me echt bij nodig hadden dus ik heb maar even snel gebeld dat ik onderweg was maar het wat langer zou duren.
Op Haarlem stond nog wel de stoptrein naar Leiden dus daar ben ik maar in geen zitten. Deze vertrok pas een kwartier later... grrr.
In Leiden aangekomen heb ik eerst even een kaascouflee gegeten en ik was zo blij dat ik weer terug was.
Nu snel naar mijn stage.
En wat doen mijn collega's als ik hun vertel over mijn grote sollicitatieavontuur.... LACHEN!

Nu ik het allemaal zo opschrijf, is het ook eigenlijk niet te geloven dat ik op een dat zoveel pech kan hebben en dan ook nog bij je allereerste sollicitatie gesprek.

Ik hoor trouwens uiterlijk aanstaande maandag of ik terug mag komen voor een tweede gesprek. Wie duimt er met me mee?