Eigenlijk voelt het wel positief

In mijn klas zijn caps een rage. Iedereen zal ze herkennen; die grote petten met platte kleppen met een logo van New York Yankees of LA erop.

Het kleintje heeft er ook een paar, een grote gele met 'caution' erop is zijn favoriet. Maar hij heeft er ook één die grijs is, in verschillende teinten. Erg mooi, maar die gele vind ik persoonlijk beter bij hem passen.

We zitten nu in een opstelling waarin het kleintje voor die grote die kan zeuren zit. Het kleintje en die grote die kan zeuren zitten nogal eens met elkaar te klieren, waarbij die grote die kan zeuren de pet van het kleintje wel eens afpakt.
Dan hangt ze hem aan de kapstok, waardoor het kleintje weer op moet staan om hem te pakken. Niet iets wat het kleintje grappig vindt.

Laatste had die grote die kan zeuren die pet weer eens afgepakt. Maar deze keer zette ze hem zelf op. Big smile uiteraard, want zij is oh zo geniaal en het is geweldig dat ze zijn pet weer eens heeft afgepakt.
Tuurlijk, droom verder.
Gitarist, die achter mij zit, roept door de klas: "Kleintje*, ze heeft je pet op!" Het kleintje pakt zijn pet terug en zet hem weer op. Gitarist, nu normale toon zodat wij vieren die om hem heen zitten het kunnen horen: "Iewl, en dan zet hij hem ook weer op."
De filmer: "Hoezo 'Iewl' dan?"
Gitarist: "Nou, als je dat haar van die grote die kan zeuren* ziet... Als zij mijn pet op zou zetten, zou ik hem eerst in de was gooien en daarna pas weer dragen!"
Ik geef de gitarist eigenlijk groot gelijk. Dat haar ziet er gewoon vettig uit, eerlijk is eerlijk.
En als ik er nu op terug kijk, voel ik het aan als positief dat de gitarist, een erg aardige jongen die onder zijn 'populaire' uiterlijk heel wijs kan zijn, een rotopmerking maakt over die grote die kan zeuren, terwijl zij hem leuk vindt.
Noem me gemeen, zo zit ik in elkaar.

*Natuurlijk werd iedereen gewoon bij zijn naam genoemd, maar uit anonimiteitsredenen heb ik de namen vervangen door herkenningspunten.