Eigenschuld

Zo langzamerhand vraag ik me steeds vaker af of het toevallig niet mijn schuld is.
Misschien is het dat ik wel te veel van je vraag. Misschien dat mijn verwachtingen te hoog zijn, en dan niet zozeer voor jou in specifiek maar voor iedereen. Misschien dat al mijn ‘eisen’ te veel werden voor jou, en dat dit jouw reactie was. Maar dan vraag ik me af, of mijn verlangens echt te veel gevraagd zijn? Ik verwacht, dat als jij echt zoveel van me houdt zoals je beweerd, dat je me respecteert voor wie ik ben. Dat je me respecteert voor wat ik doe met me leven. Welke keuzes ik ook maak, voor de dingen die ik dan ook doe, of de dingen die ik dan ook zeg. Natuurlijk hoef je het niet altijd met me eens te zijn, en het hoeft ook zeker niet zo te zijn dat jij dezelfde keuze had gemaakt, het zelfde had gedaan of het zelfde had gezegd. Maar toch verwacht ik wel dat jij me in me waarde kan laten, en me daarin kunt stimuleren. Is het dan misschien zo dat ik je niet voldoende aandacht gaf? Heb ik je wel voldoende laten weten dat ik écht van je hou, en dat ik je ook écht respecteer? Het is waar, ik weet dat ik heel veel bezig ben met me opleiding, en dat het heel veel druk op me legt. Vooral nadat ik de waarschuwing heb gekregen weet ik dat ik school dus echt meer dan 200% inzet moet geven. Ik vond het voor de waarschuwing al moeilijk om mijn sociale leven op peil te houden, maar nu des te meer. Is dit mijn straf, omdat ik het niet goed heb aangepakt? Maar dan toch de twijfel, moet ik je nog een kans geven? Een nieuwe kans om mijn hart te breken, om opnieuw leugens te vertellen, om mij opnieuw te breken?
Zo langzamerhand vraag ik me steeds vaker af of het toevallig niet mijn schuld is, dat jij vreemd gaat.