Eindelijk weer tranen

Tranen, vandaag heb ik eindelijk weer losgelaten. Niet bewust, het ging vanzelf. Ik werd te laat wakker. Althans, later dan ik gewild had. In eerste instantie. Want blijkbaar wilde een groter deel van mij niet eerder bewust wakker worden. Dus bleef ik tot een uur liggen alsof ik sliep. Een intens naar gevoel bekroop me zodra ik wakker was. Toevallig kon ik een 'relax' app gratis downloaden vandaag. Het werkte. Tenminste, ik werd iets rustiger en besloot vandaag mijn kamer op te ruimen. Leek me nodig aangezien ik m'n vloer niet meer kon zien. Eerst maar ontbijten. Tijdens mijn ontbijt mocht ik van mezelf wel een serie kijken. Ik lag lekker en ik had toch alle tijd vandaag, dus keek ik er nog een paar. Tot ik uiteindelijk maar ging douchen. Onder de douche kreeg ik een spontane huilbui die pijn deed. Snikkend droogde ik me af en liep naar mijn kamer. Ik dacht rustiger te zijn geworden, maar nee, opnieuw de pijn en de tranen. Ik besloot dat het goed was, het moest er blijkbaar uit. Het was om de liefde. En de anti-liefde. Ik durfde het aan mezelf toe te geven en de tranen vloeiden. Niet alleen om hem, maar om hoe ik mezelf hierom behandel. Ik plaats mezelf telkens in de positie van minderwaardige, zal nooit voor iemand gaan. Ik ben niet leuk genoeg, anderen zijn leuker, verspil je tijd niet aan mij, ga niet voor mij want zij is veel mooier en mijn innerlijk vind je misschien leuk als ik leuk doe maar wacht maar tot je me lang genoeg kent en ook de lelijke kant ziet. Ja, ik ben niet mooi maar maak dat goed met mijn innerlijk. Tot die ook niet meer mooi is, dan blijft er niets meer over he. En de grap is nu, ik vind mezelf nooit mooi, maar blijkbaar zijn anderen het daar niet geheel mee eens. Nu vraag ik me af hoe dat gaat zijn als ik aankom. Ik blijf mezelf nog steeds lelijk en afzichtelijk vinden, maar gaat de rest dat nu eindelijk ook eens toegeven dan? Of gaan ze nog steeds zeggen dat het niet zo is?

Ik ben fucking boos en ik weet het allemaal niet meer. Vandaag heb ik langzaam m'n kamer opgeruimd, ik zat in een flow en hoefde niet na te denken, alleen maar op te ruimen. Dat was fijn, tot ik moe werd en klaar was. Ik kon nog op de computer wat dingen afhandelen die moesten gebeuren maar daarna was het etenstijd en had ik geen verplichtingen meer. Dus mocht ik mijn salade eten en mijn serie kijken. Heerlijk voldaan zat ik op de bank. Daarna lag ik. Ik zag ze nacho's eten en het idee dat ik chips wilde liet mijn hoofd niet meer los. Ik hield het vol tot kwart voor negen, toen ben ik de deur uitgegaan om te lopen naar de supermarkt om daar vervolgens een zak chips te halen die ik vanavond geheel op heb gegeten. Het was heerlijk, maar uiteindelijk helpt het niks he.. De serie was heerlijk, ik was dolgelukkig omdat de twee personages waar ik verliefd op ben eindelijk bij elkaar kwamen. Daarna heb ik nog een korte documentaire gezien op tv over een prachtig mooi persoon die onlangs overleden is, de oom van een van mijn beste vriendinnetjes. Weer huilen.

In de serie hadden/hebben ze precies het soort liefde waar ik eigenlijk naar verlang. Onduidelijk, onmogelijk en toch uiteindelijk kloppend. Gepassioneerd.

Mijn hoofd is mijn vijand de laatste tijd. Het maakt me gek met beelden van herinneringen, gedachtes, negativiteit, verwarring, dwang, onrust. Het is belangrijk om vrienden te zijn met jezelf, ik weet ergens dat ik hier heel goed in kan zijn, die rust hebben en genieten van de kleine dingen. Ik weet alleen m'ngod niet meer hoe. Ik weet het niet meer.

De huisarts had ik verschoven naar maandag, zodat ik nog een nacht bij mijn ouders kon slapen. Een nacht niet terug naar mijn kamer, met alle herinneringen aan mijn falende ik. Nog wat extra tijd in het opgeruimde, schone, ruime huis waar niets moet. Waar ik piano kan spelen als ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Waar ik niet zo snel de hele dag op de bank ga liggen als een hoopje ellende. Waar ik wel kwaad kan worden om het feit dat ze niks zeggen als ik teveel eet, maar waar ik verder veilig kan ontsnappen.

Goed dat ik vandaag alleen thuis was. Dit was nodig, natuurlijk.. Ik kan niet blijven ontsnappen. Toch heb ik nog steeds de intense behoefte aan rust en niets hoeven, niemand hoeven te zien en werkt het niet. Ik weet niet wat ik wil. Wat ik wel weet is dat ik dit weekend een barbecue heb met allemaal mensen waarvoor ik heel graag wil doen alsof het uitstekend met me gaat. Vooral voor hem. Ik wil hem niet verder spreken, ik wil stralen en hem laten denken "wat heb ik haar gemist". Ik wil niet lelijk zijn die dag, ja ik ben wel aangekomen en zie er niet uit omdat ik nou eenmaal niet straal, maar ik hoop dat die dag te kunnen vergeten.. Ik denk er sterk aan om het af te zeggen en niet te gaan..

Ik ben moe, ik ga slapen.