Eline.

Tja.. Na die hele ophef over gig vind ik het toch een beetje vreemd om hier een verhaal over te gaan typen.. Het komt er niet eens bij in de buurt, maar toch. Ik weet niet. Het is een beetje vreemd om hier dan mijn (oprechte) gevoelens voor een meisje te gaan beschrijven.

Jullie kunnen je misschien nog wel mijn verhaal herinneren over een meisje. De sportconcurrente in mijn ogen. Een tijdje later kwam ik er achter dat ze Eline heet. Ik stopte vervolgens met het Gymnasium, om Atheneum te gaan doen en hoopte dat ik bij haar in de stamklas zou komen.(dat was natuurlijk niet se reden dat ik stopte. Het lukte me gewoon niet) En dat is gebeurd.(overigens zijn er een paar gymnasiasten bij geplaatst omdat er te weinig waren voor een eigen klas) Toch ben ik er minder blij mee dan ik dacht. Mijn gevoelens zijn nog altijd hetzelfde. Maar mijn over-the-top faalangst is een serieus probleem. Toen ik zag dat we bij elkaar in de stamklas zitten kreeg ik al mijn eerste paniekaanval. Echte angst had ik. Een beetje hetzelfde als je midden in de nacht door een smal steegje loopt en van achteren vastgepakt word. Een mega adrenaline stoot, hart ging echt tekeer, enz.

Vervolgens begon onze eerste les, deze hadden we ook samen. Uitleg gehad, begonnen met opdrachten. Ze keek me aan. Ik had opnieuw een paniekaanval, maar begon deze keer ook te zweten. Dit heeft zich meerdere keren herhaald. Ze kijkt me aan, en ik raak in paniek. Ik kan niet wegkijken ook. Heel even zit ik in trance, te kijken naar de mooiste ogen die ik ooit gezien heb, met een hart dat doet alsof hij de trein moet halen. Vervolgens kijkt zij weg, of kom ik zelf weer terug op aarde.

Later stond ik dus met wat mensjes te praten, en een meisje bleef over met mij. Ineens zei ze van 'ja die Eline, .. en .. uit je klas zijn wel aardig he?' Opzich een onschuldige vraag, maar opnieuw raakte ik in paniek. Ik wilde namelijk niet dat ik met mijn antwoord zou verraden dat ik haar echt wel leuk vind. 'Ik ken ze niet.. Ja nu van gezicht en naam maar verder niet'. Na dit antwoord draaide ze zich om en liep weg.

Ik wil echt graag een gesprek met haar beginnen... Maar alleen daar al aan denken geeft me een hartverzakking.Verder heb ik ook totaal geen reden om een gesprek te beginnen.. De vakken waarbij we samen zitten zijn nogal recht toe recht aan, en ze is altijd omringd door haar vriendinnen, iets wat het voor mij nog 10x zo erg maakt. Tot slot heb ik geen vrienden, dus die kunnen mij ook niet helpen.

Hulpkreet van een jongen met de sociale skills(en een beetje de looks) van een holbewoner: hoe krijg ik een beetje zelfvertrouwen, en/of kan ik een normaal gesprek beginnen? Ik ben een beetje ten einde raad.