Emigreren, ziek zijn & andere toestanden

Het is al weer veel te lang geleden dat ik hier iets van mijzelf heb laten horen.
Er is een hoop gebeurt.

Even terug in het verleden:
Mei 2014, kwam ik na mijn 100ste reis uit Griekenland terug. Na daar in Kreta 2 dagen ontzettend ziek te zijn geweest, ging ik weer gewoon aan het werk. En net voordat ik aan mijn nieuwe opleiding startte begon alle ellende. Ik kroop over de grond van de pijn, ik gilde het letterlijk uit. Naar mij wijzen deed al zeer.
Ik kon al snel geen hele weken naar school. Toch ondanks 15 kilo af te zijn gevallen van de pijn, ging ik.
Wallen die tot mijn knieën hingen, vermagert eruit zien, lijk wit gezicht en in slaap vallen onder de lessen.
Momenten dat mijn docenten familie op belde dat zich zorgen maakte.
Reuma bleek het al snel niet te zijn. Wat dan wel mag Joost weten.
Daarnaast kreeg ik rode vlekken over mijn hele benen. Waar ze eerst nog dachten dat het galbulten waren, kwamen we bij de internist. Waar ik nog steeds bij loop. Zij denkt meer aan iets aderlijk.
Inmiddels meer dan een jaar verder blijkt het gelukkig niks ernstigs te zijn. Het zijn hoogstwaarschijnlijk een op één stapeling van klachten die er voor hebben gezorgd dat ik niet meer kon lopen.
Schouderbladen die los liggen, scheve ruggengraad, te korte spieren, te slappe slieren, ect.
Ik moest gaan revalideren. Nou oké, allemaal leuk en aardig maar dit kon pas na 3 maanden.
Ondertussen ging ik zelf aan de slag in de sportschool en ik merkte direct dat ik meer aan kon.
Inmiddels een sixpack verder mocht ik gaan revalideren.

Revalidatie:
Toen ik daar dus aankwam om te sporten merkte die mevrouw al direct dat ik vele malen sterker was als 3 maanden geleden.
Wat men daar niet wist, behalve de psycholoog, is dat ik een kei ben in acteren.
Altijd als mensen mij zien gaat het leuk en aardig en alles is perfect, wat mensen niet weten dat vanaf het moment dat ik minder tot niks kon ik ontzettend ben gaan denken. Angsten heb ontwikkeld.
Ik kreeg bij het revalidatiecentrum een ontzettende goede psycholoog.
Zij is net zoals ik lekker direct en houd niet van de vage gedoe.
Gesprek 1 liep ik al te huilen bij der.
Omdat mijn familie een soort van verleden heeft met depressies, was de kans groot dat mijn broer of ik het zouden krijgen.
Mama is zelf net 5 jaar genezen.
Ze kwam erachter dat ik mijn gevoel al sinds kinds af aan weg duw en dat ik er niet eens meer bij kan. Ik ken geen gevoelens ik fake ze al jaren.
Vertrouwen in mensen heb ik vrijwel niet.
Als mijn moeder mij een kus wilt geven ontwijk ik het, dit doe ik als sinds peuter af aan.
Mijn gevoelige kant kent bijna niemand. Ik zie dit als mijn zwakte. Maar ik ben inmiddels wel zo ver dat ik dit als mijn kracht zie.
Ik heb een soort dwang gedrag in sporten gekregen. Ik moet en zal iedere dag gaan sporten anders heb ik geen rust.
Als opdracht vanuit haar moest ik mijn vriendinnen mijn gevoelige kant eens laten zien.
Nou geloof me dit pakte zo goed uit. We zijn al jaren beste vriendinnen maar sinds we dit delen is de band nog hechter.

Vriendinnen:
Mijn alle beste vriendin C. heeft veel voor haar kiezen gehad het afgelopen jaar.
Ik ga niet op de details in maar ze heeft het echt heel moeilijk gehad.
En ik vind dat zo vreselijk voor haar, en ik vang haar op en help haar. En ik geef ontzettend veel om haar, alsof ze me zus is die ik nooit heb gehad.

Emigreren:
Even wat leuks. Zoals verwacht heb ik mijn studie op 2 punten na net niet gehaald.
Ik heb al jaren contact met groot horeca magnaat uit Griekenland. Dat land is ook al jaren als mijn tweede thuis.
Hij weet dat ik al geruime tijd actief horeca vrouw ben.
Hij weet ook dat mijn studie plat gezegd kut ging.
Hij belde me op. Bood me een vaste baan voor zomer EN winter aan op Kreta.
Nou daar kon ik geen nee tegen zeggen.
Mijn droom vanaf kleins af aan gaat in vervulling!!
Al sinds kind van 7 droom ik van een horeca baan in het buitenland.
Daarnaast biedt hij mij ook doorgroei mogelijkheden.
April vertrek ik.
Al heb al veel mensen leren kennen in Kreta, dus heb al wat vrienden daar rond wandelen. Ze helpen me met wat ik allemaal moet regelen en waar ik het beste kan gaan huren ect.
Ik ga wat er ook gebeurd.
C. gaat ook mee voor sowieso het seizoen en daarna ziet ze wel weer.

Papa had vandaag tranen in zijn ogen toen we het er weer over hadden. Hij is bezorgd en twijfelt of ik de goede keuze maak. Waarop ik zei: 'Papa, als we geen risico's nemen in het leven, dan leven we niet.'


Terwijl ik mijn verhaal even afrond krijg ik vreselijke kramp in mijn teen



Liefs, Juliette.