Soms vraag je je af hoe het zou voelen zonder emoties.
Zonder gevoel, zonder prikkelingen,zonder zintuigen.
Jaren heb ik me dat afgevraagd, nieuwsgierig was ik.
Nu dat moment is aangekomen bedenk ik me dat ik het liever bij nieuwsgierigheid had gehouden.
Het is zwaar klote.
Het is alsof je niet leeft, het is alsof je een robot bent..
Zwaar oververmoeid op het moment en dat zuigt hard.
Lig al 3dagen voor pampes, ziek moeten melden op werk en maar slapen.
Nachten van 16uur non-stop is niets en alsnog word je moe wakker.
Al begin ik nu eindelijk ietsjes van vooruitgang te zien vraag ik me toch af hoe lang dit nog gaat duren.
Het voelt als een marteling.
Graag zou ik mijn eten weer willen proeven.
Graag zou ik de pijn willen voelen als ik me stoot.
Graag zou ik mijn blaas willen voelen die schreeuwt om geleegd te worden.
Maar ach nu hoef ik het me niet meer af te vragen hoe het zou voelen.
Ik weet nu dat dat het leven maakt en als je niks meer zou voelen dat je net zo goed dood kan zijn.
Ik groet jullie allen en ik ga weer slapen.