Emotrutjes met emmers.

Vanochtend had ik een gesprek bij het UWV. Ik was compleet voorbereid om het gevecht aan te gaan: Ik ken mijn normale rechten, ik ken mijn rechten als zwangere, it`s on! De fissa begon al toen ik het gebouw binnenliep met een niet-medisch mondkapje. Meteen werd ik staande gehouden door een meneer die me uitlegde dat ik het verkeerde mondkapje had. Ik hoefde niet eens de wet erbij te betrekken, ik gaf alleen maar aan dat ik zwanger was en hij zei ah okay, dan heb ik niets gezegd. Toch geen fissa, hmm.

Ik liep naar boven naar het kantoor, waar ik gegroet werd door een vrolijke meid van ongeveer mijn leeftijd. Ik zeg je eerlijk: Ik verwachtte een brompot van 64 jaar oud die niets liever wilde dan met pensioen gaan. Ik heb al mijn diploma`s, certificaten en adresbevestigingen uitgepakt, ondertussen begon zij te vertellen over hoe ze bij het UWV te werk gaan en dat ze natuurlijk zoveel mogelijk rekening zullen houden met mijn opleidingstijden. Ik was weer verrast: Ik verwachtte eigenlijk dat ze me zouden dwingen om met mijn opleiding te stoppen. Ik vertelde toen voorzichtig dat ik voor veel banen eigenlijk niet in aanmerking kom omdat ik zwanger ben. Weer verwachtte ik heibel, maar ik kreeg alleen maar begrip: Ja dan zullen veel banen inderdaad wegvallen, want ik mag geen avond- of nachtdiensten draaien en niet tillen. Ze heeft het in mijn portfolio gezet, en gaf vervolgens aan dat ze geen druk op me gaat leggen om een baan te vinden en dat ik op mijn eigen tempo mag zoeken en solliciteren. "Zwanger zijn is natuurlijk niet niks", knikte ze vervolgens meelevend.

Ik had het toen echt niet meer en begon tranen met tuiten te huilen omdat ze zo aardig en begripvol was. Het is eigenlijk ontzettend grappig maar ik schaam me dooooood Zal gedeeltelijk ook stress/opluchting zijn geweest, want ik zag dit allemaal echt heel anders lopen. Je hoort niets anders dan horrorverhalen over het UWV.

10 minuten later slenterde ik snotterend terug naar huis, waarbij ik nog even langs de super ging om te kijken of ik inmiddels voedsel lust. Het korte antwoord is nee. Het lange antwoord is dat ik mezelf dwong om 1 sneetje brood met boter en kipfilet te eten. 3 happen later hing ik boven mijn geliefde emmertje, mijn enige steun en toeverlaat wanneer mijn vriend niet thuis is. Alas, ik zal mezelf nog steeds van zonneschijn moeten voeden (gaat dit ooit voorbij? het voelt niet alsof dit ooit voorbij gaat).

Maar ook het constante gehuil maakt me echt strontziek. Mijn zusje is alle redenen aan het bijhouden dat ik moet huilen en het is een avontuuuuuur. Gister keek ik Peter Pan en toen moest ik huilen omdat ik me besefte dat Wendy haar dochter in het tweede deel niet in sprookjes gelooft en dat vond ik blijkbaar echt erg. Even later moest ik weer huilen omdat ik al twee maanden niet ongesteld ben geworden HOEWEL DAT ERG FUCKING LOGISCH IS?????

All in all, het gaat uitstekend