Empathie
Soms zou ik wel willen dat ik iets minder empatisch was. Me iets minder goed kon inleven in anderen.
Tuurlijk is het handig om als toekomstig docent je in te kunnen leven in je leerlingen, om te bedenken wat ze willen, om te kijken hoe het met ze gaat. Het is ook heel fijn om je in te leven in mensen en zo te bekijken wat je het beste kan doen, om diegene zich fijn te laten voelen.
Maar het reflex om me in iedereen in te leven neemt nu vervelende vormen aan. Omdat de emathie aanwezig is en ver genoeg ontwikkeld is(misschien wel te ver), leef ik me in in mensen, waar ik me niet in wil leven. "Slechte" mensen, mensen die iets misdaan hebben, oorlogsmisdadigers, NSB'ers. Als ik me dan in hun inleef dan begin ik te begrijpen waarom ze het doen en gedaan hebben, ik begin te zien dat ik het misschien ook wel gedaan heb, ik begin medelijden met ze te krijgen.
Misschien is het ook wel goed, misschien is het ook wel "Zen", helemaal Yin en Yang. Ja, dat is het, het is goed. Zo kan ik namelijk altijd beide kanten van het verhaal belichten.
Zucht, ik wil gewoon mensen "slecht" kunnen vinden, dat maakt het een stuk simpeler.
Het geluk is met de domme.
Developing, man, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende