en langzaam dondert allles in elkaar

Het gaat niet goed. Het gaat zelfs slecht met een hele grote hoofdletter. Op therapie heb ik vorige week ook eindelijk een boekje open gedaan. Niet omdat ik nou zo graag toegeef dat het slecht gaat. Nee, vind het vreselijk en schaam me dood. Maar ik moest wel. Ik ben namelijk zo vreselijk bang dat ik het niet meer vol hou en iets doms doe wat ik helemaal niet wil.
Aan het begin van mijn postnatale depressie zag ik s een documentaire op tv over kinderen wiens vader zijn leven beëindigd had. Ik vond het vreselijk om te zien, die last waarmee die kinderen door het leven gingen. Toen heb ik mezelf bezworen dat ik dat mijn meiden nooit aan zou doen en daar hou ik me nu al maanden aan vast. Ik knok door de dagen heen voor mn kinderen.
Maar de laatste tijd voel ik me zo slecht dat het wel lijkt alsof ik de hele dag door drijfzand loop en langzaam steeds een klein stukje verder weg zak. Ik voel me zo somber en zo verdrietig en leef van huilbui naar huilbui. En dat maakt me bang. Want ik merk dat er soms zo'n mantra in mn hoofd komt die de hele tijd zegt: ik wil niet meer, ik kan niet meer. Kortom, ik merk dat ik moegeknokt ben en heel erg mn best moet doen om mijn verstand erbij te houden. en mijn verstand voorkomt nu juist dat ik gekke dingen doe.Het voelt zo eng om langzaam dat stukje controle door je vingers te voelen glippen. Begrijp me goed, ik wil er niet uit stappen. dat kan ik mn man en kinderen toch niet aan doen en ik wil ze ook graag groot zien worden om te zien wat voor mensen het worden. Maar tegelijkertijd is er een stemmetje wat de hele tijd zegt ja maar ik ben zo moe, ik kan niet meer!
Om een lang verhaal kort te maken vond de therapeut mijn verhaal zorgwekkend en er is dus wat actie ondernomen. Ik heb een lijstje telefonnummers die ik moet bellen als het niet goed gaat. (goh mag ik de hele dag bellen) en moest ook de belofte doen dat ik echt zou bellen en mezelf niks aan zou doen. Verder komt er morgen een PIT-verpleegkundige. Dat is een psychiatriscvh verpleegkundige die zo vaak als nodig aan huis komt voor hulp, advies en praatpaalfunctie. En dan het moeilijkste stukje. Ze wil dat ik me voor een week of 4 a 5 op laat nemen op de paaz als time-out van alles om tot rust em tot mezelf te komen en intensief therapie te krijgen. Pfff, die zag ik niet aan komen. Is het zo erg? Tja, even nadenkend realiseer ik me ook wel dat het inderdaad zo erg is. Maar het probleem is, mijn man heeft werk waarin hij telkens 2 weken weg en 2 weken thuis is en nu in de zomerperiode is het vrij onmogelijk om ff 4 a 5 weken thuis te zijn. Ik weet dus nog niet goed hoe ik dat moet doen.