En zo liep t af... Dag 2011

30 november heb ik blijkbaar hier voor t laatst geschreven… ben zo met mezelf bezig geweest dat ik me vannacht pas bedacht dat ik hier helemaal niets mee had geschreven. Een slechte zaak natuurlijk, maarja. K moet t allemaal vast leggen, ook al is t niet echt leuk geweest de afgelopen tijd. Ik vertel ook liever eigenlijk alleen maar de leuke dingen… Maar helaas kan dat niet.


29 december werd ik ongesteld en op dag 5 van de cyclus mocht ik starten met het spuiten van Puregon, dat werd dus 3 december. Overigens ben ik op 2 december nog even bij een jeugd vriendinnetje langs geweest met mijn ma, dat was wel super leuk. Haar moeder kwam ook nog ff langs, dus t was echt een mini reünie!

Nouja, 3 december de 1e spuit zelf zetten dus… ik had zo tussen de 22.00 en 22.30 uur uitgekozen als het tijdstip voor de spuiten. Elke dag moet het nl op het zelfde tijdstip worden gezet, dus das wel handig om daar van te voren over na te denken ivm visite, uitstapjes etc…

Bij het klaarmaken van de spuit viel het me op dat de naald echt een stuk dunner is dan die van de Pregnyl spuit. En uiteindelijk viel het zetten van deze spuit ook eigenlijk wel mee. Het trillen achteraf was puur en alleen van de spanning van het zelf spuiten. Stom dat zo iets zoveel energie kan vreten terwijl het eigenlijk wel mee valt.

Die avond zouden we ook gaan stappen: ons laatste Nightmare feestje in de Ahoy. Nog ff 1x doen of je 16 bent! Hihihi. T was een super tof feestje, ook al was het vrij rustig en (misschien mede daardoor) een beetje aan de koude kant. Mijn man werd natuurlijk weer voor drugs controle aangehouden, maar verder dan de fouillering en dreigingen om naar de drugs hond gestuurd te worden kwam het niet. Gelukkig maar, want hij had ook 1 pilletje bij zich. Voor hem nog 1x uit zijn dak. Nee, ik heb er zeker geen genomen hoor, ook geen alcohol zelfs. Want voor mij was ivf 1 nu echt gestart en ik wou het heel serieus nemen!
Zo rond de klok van half 5 begon ik echt ongelofelijke onderrug pijn te krijgen en ik weet bijna zeker dat dit al van die prik was, gezien ik gewoon gympen aan had en hier anders echt geen last van heb. Een uur lang heb ik het vol gehouden en toen wou ik echt naar huis. Het feestje duurde nog tot 7.
Ro bleef gezellig bij ons logeren dus de volgende dag me lekker uitgesloofd voor een goed ontbijtje met vers geperst sap enzo hihihi!

4 december, de Puregon spuit in de buik en de Orgalutran moe vanaf deze dag ook in het been. Ik vond de naald er al eng dik en lang uit zien. Maar kom op, ik was al zo stoer! Dus hoppa, in dat been!
En mééééén, dat deed zeer!!! Pfff! En direct een grote rode cirkel om de plek die zelf een bult aan het worden was… Meteen ff opzoeken op internet natuurlijk… scheen een veel voorkomende bijwerking te zijn. Geen druk maken, in 4 uur zou het weg moeten zijn… fijn.

6 december, 1e echo dag op cyclus dag 8. We hebben al 2 relatief grote eicellen, ziet er goed uit! Ongeveer 1.4 mm waren ze. Advies: nog even door blijven gaan zoals we bezig zijn en 8 december terug komen… misschien dat weekend al punctie!

8 december: de 2 grote eicellen zijn nu een mooie 1.8mm maar de rest blijft erg achter… ik heb nog 2 kleintjes van rond de 1.4mm. das wel erg weinig voor een punctie. Ze willen me de volgende dag weer zien.

9 december: de 2 grote zijn 2.0mm en de kleintjes zijn 1.7, 1.2 en 0.8
Punctie of niet? Vraagt de behandelend arts. Gezien ik wel erg weinig volgroeide eitjes heb (volgroeid is va 1.8mm). Ik heb haar om haar advies gevraagd, gezien zij de specialist is en voor mij de 1e keer… Haar advies is duidelijk, ze zou het toch wel proberen. Ok. Punctie afspraak wordt zondag 11 december, super spannend! Diezelfde avond alleen nog maar de Orgalutran spuiten en de Ovitrelle (om de eisprong te kunnen sturen).

11 december, ik ben in de ochtend nog redelijk rustig. Ik moet om 12 uur in het ziekenhuis zijn. 6 uur daarvoor mag ik niets gegeten hebben en 2 uur daarvoor moet mijn laatste slokje met 2 paracetamol zijn genomen. Mijn vent besluit in t ziekenhuis nog een saucijzenbroodje te nemen… grrr Nouja, met relatief weinig moeite komen we ook op tijd met gevuld potje en al aan in het ziekenhuis. Na kort te hebben gezeten komt er al een verpleegster die mij mee wil nemen voor het infuus en mijn man naar het Lab stuurt voor zijn potje. Mijn bloeddruk wordt gemeten en (ondanks dat die normaal altijd prachtig laag is) blijkt al aardig hoog. Ja, ik begin ook behoorlijk bloed nerveus te raken. Ik heb eigenlijk geen idee wat me precies te wachten staat, ook al zeggen ze dat ik me er helemaal gen druk om hoef te maken. Alles is eigenlijk zo voorbij – zeggen ze -.

Nog 15 slopende minuten moet ik wachten voordat ik eindelijk mee kan met de dokter. De kamer binnen komend wordt je direct begroet door de gynaecologen stoel. Ik schud de handen van een vriendelijke verpleegster die me eea uitlegt. Ik mag me uitkleden van onderen en wegen, dit ivm de toe te dienen roes (Rapifen). Dit goedje werkt maar een paar minuten dus moet op gewicht worden afgesteld. Ik mag meteen al met de benen wijd in de stoel gaan liggen. Ik wordt een beetje toegedekt en over mijn benen worden een soort papieren hoesjes gedaan tegen de kou. Met een eendenbek wordt alles nog even bekeken en ik wordt steriel gemaakt. Even later gaan ze met de echo kop naar binnen waar een holle naald op zit om de eicelblaasjes mee door te kunnen prikken. Eerst is de rechter eierstok aan de beurt, het roesje wordt ingespoten en ik voel even een heerlijk moment van rust en warmte…
plop & plop voel ik ergens en dat waren de 2 grote en 1 kleine eitjes. Dat viel inderdaad best mee. Goed te doen denk ik nog. De zuster houd mij een “painface chart” voor waarop ik met smiley gezichtjes kan aangeven hoe ik mij voel. Nou ja echt lekker is t niet dus doe maar de middelste.
Dan is de linker eierstok aan de beurt. Eerst even rondkijken en dan proberen aan te rijgen… Hij komt er niet bij. Even drukken op de buik hier en nog eens daar… Auw! Niet dat hij al aan het aanprikken is, maar het doet me echt al reuze veel zeer!!! (mevrouw rustig, uw bloeddruk is erg hoog… jaja, hoe kan ik nou hieronder rustig blijven?!?!?!)
De arts houd even later op en verteld dat hij er niet bij kan. Er blijken daar 2 kleintjes te zitten en omdat ik er toch al zo weinig heb, kunnen we wel het beste proberen alles er uit te halen dat er in zit. Dus hij stelt voor een andere arts er bij te halen, of ik hier mee instem. Tuurlijk doe ik dat. Ik lig er nu toch en als dit kan voorkomen dat ik niet nog een ivf poging hoef te doen… En tot nu toe was het ook best nog wel dragelijk geweest.

Ik moest een half uur wachten voordat de andere arts uit delft (!) bij mij kon zijn. Helaas moest ik ook al die tijd in die rotstoel blijven… We krijgen al wel de uitslag van t zaad binnen, dat is prima!
Een vrouwelijke arts komt al kauwgom kauwend de kamer binnen lopen en stelt zich voor als de arts die mij gaat behandelen (namen ben ik vergeten). Het zag er naar uit dat ze het klusje snel wou klaren en dat leek mij een prima insteek, ik lag hier nu al ruim een uur en ik was die stoel meer dan zat.

Alles werd gecheckt en in gereedheid gelegd. En 1 spuit Rapifen. Ik weet nog dat ik dacht; eentje maar? T is nl zo snel uitgewerkt… affijn, de echo kop er in en eerst even kijken hoe alles er bij ligt, want zij had het nog niet gezien. Ok, duidelijk, de eitjes liggen erg hoor, dus even drukken op de buik enzo… en we gaan er voor, spuit Rapifen en even krijg ik weer dat fijne gevoel van warmte en rust in mijn lijf, helaas dat het maar zo kort duurt, want het lijkt weer niet goed te lukken. Steeds meer begin ik de felle pijn te voelen van het wroeten en weet ik veel wat ze allemaal aan het doen zijn… Ik lig zowat tegen het plafond aan van de pijn! “mevrouw, hoe voelt u zich nu”? hoor ik de zuster vragen terwijl ze met het boekje met smiley gezichtje voor mijn neus wappert… Ik wil zowat dat boekje achter in dr strot duwen! Ziet ze dan niet dat ik ongelofelijk veel pijn heb??? Geef me liever nog wat Rapifen!!! Maar ik schreeuw “het linker plaatje” (wat het meest zielig er uit ziet) op een heel boze toon en ik vraag om nog een verdoving. Achteraf schijn mijn man het ook te hebben gevraagd. Maar het enige dat de arts dacht was ”nog heel eventjes” alleen voor mij duurde dat echt veel te lang. Uiteindelijk was het dan gelukt en mocht ik gaan zitten. De zuster kwam wel bezorgd bij mij staan, kijkend of ik niet flauw zou vallen ofzo. Maar ik was alleen maar heel blij dat het eindelijk over was en ik wou t liefste snel uit die rot stoel. Maar dat mocht ook weer niet. Alles moest rustig aan. Terecht hoor, want ik was denk ik alleen al van de emotie anders zo neer gegaan. Maar daar denk je dan niet aan he…

Even later wordt ik naar de uitslaap kamer geleid en wordt me geadviseerd even wat te eten. Het enige dat ik wil is RUST. Even helemaal niets, behalve dat ene dekentje dat daar op de kast ligt. En dat krijg ik ook. Manlief is wel een beetje bezorgd om me en laat dat merken, de schat
40 rustige minuten gaan voorbij waarna de behandelend arts binnen komt met de resultaten van de punktie… “helaas mevrouw, we hebben helemaal niets verkregen met de punctie, geen eicellen”
BAM!
Ik dacht dat in door de grond heen geslagen werd!
Ik kon alleen nog vragen, of dit mogelijk de reden was dat het ons niet eerder was gelukt om zwanger te worden. Hier had hij eigenlijk geen antwoord op…
BAM!
Je wil niet weten wat er dan door je hoofd heen gaat… dagen hormonen gespoten ander half uur afgezien in die gynaecologen stoel… en dan dit. Onze wereld stortte even in…


De dagen erna ben ik behoorlijk boos geworden… waarom hadden ze ons geadviseerd om met maar 2 goede eicellen die punctie te laten doen? Een hele poging was kwijt! En waarom vertelde ze mij niet dat het wel vaker voor kwam dat ze geen eicellen verkrijgen en dat dit niet hoeft te betekenen dat ze er niet zijn? In België zetten ze bij de punctie er direct een laborant bij de checkt of er eicellen mee zijn gekomen, zo niet dan spuiten ze de zakjes nog eens door en trekken ze em nog eens leeg. Vaak komt er dan wel een cel mee. En waarom was de arts niet iets mee meelevend, ipv zo’n koude douche boven ons leeg te gooien! Had hij niet even zijn huiswerk kunnen doen en even eea kunnen navragen/opzoeken voordat hij “ik weet het niet” zei waardoor mijn wereld instortte??? Hij gaf mij het idee dat ik gewoon losse flodders maakte, wellicht dus onvruchtbaar! Het zou besproken worden in het ivf team, ik kreeg het idee dat er bekeken moest worden of er überhaupt nog wel hoop voor ons was. Toen ik later het ziekenhuis belde bleken ze gewoon me de volgende ronde andere hormonen te gaan geven. Alsof mijn situatie helemaal niet bijzonder was, misschien wel vaker voor kwam…


12 december, ik ben bezig het avond eten te maken, krijg ik een belletje van mijn man… op de afrit naar huis toe, was hij van achteren aangetikt, de auto was gaan spinnen en hij was tegen de vangrail geëindigd.. Dat kon er ook nog wel bij, zei hij zelf heel nuchter. De dader door gereden natuurlijk, laat een ander maar lekker in de kou staan… Auto een halve meter korter aan de neus (later blijkt hij total loss) maar mijn lieverd gelukkig niets, kreukelzone was dus goed benut, ook al was de airbag niet uit gegaan… Nouja, niets… Emotioneel kon je hem toen natuurlijk helemaal opvegen… hij is op dinsdag nog gaan werken maar heeft de rest van de week vrij genomen om bij te komen en om een nieuwe auto te zoeken. Anders komt hij niet eens op zijn werk! Dus ook op dinsdag een huur auto geleend… Ik zelf kon nog niet werken, ik kreeg niet eens een broek dicht… mijn buik deed zo’n zeer na dat hele gedoe… uiteindelijk duurde het 2 weken voordat ik weer een spijkerbroek aan kon… Ook sporten kon ik voor die tijd op mijn buik schrijven, heel vervelend want emotioneel kon ik het goed gebruiken…
De auto is 2 weken na het ongeluk vervangen dook een mooie Opel. Dankzij een donatie van schoonpappa konden we een mooi modelletje kopen dat niet zo oud was: 2007
We zijn er super blij mee, maar de manier waardoor het nodig was, geeft helaas geen goed gevoel.


24 december, kerstavond. We zijn gezellig met een paar meiden gan stappen in de Eclipse. Je weet wel, de A20/tomorrowland/LaXala/etc… nu heet dat dus Eclipse. T was een back 2 school feestje met de beste dj’s uit NL en BE. T was zeker een heel leuk en vet feestje!! : ) We hadden ook wel ff wat leuks nodig!

26 december, ma thuis opgehaald en mee genomen naar schoonouders. We hadden loodjes getrokken dus allemaal cadeautjes lagen er nu onder de kerstboom. Schoonma had een kalkoen van 5 kilo besteld en er een van 8 (!) gekregen! Ze hadden niet kleiner meer! Jee, wat een enorm dier zeg… niet normaal… Alles was natuurlijk ook veel te veel, iedereen had wat mee genomen en het was allemaal echt super lekker!

31 december. De meiden van de sportschool kwamen gezellig naar ons toe, eentje met manlief er bij. Ook schoonzusje+vriendje kwam gezellig bij ons O&N vieren. Weer had iedereen wat lekkers mee genomen, de singstar stond klaar, de avond kon niet meer stuk! Thema was glitter en glamour, we zagen er allemaal heel leuk uit
Een van de meiden bleef slapen, de rest ging snachts nog naar huis. Gelukkig woont iedereen dichtbij…
ohja, en ik heb mijn zus gebeld in de nacht! Dat was wel fijn. Ik had haar al weer een kwartaal of wat niet meer gesproken en van de zomer voor t laatst gezien. Dus ff in t kort ook over de ivf verteld. De week erna stuurde ze mij een mail of ze mijn paspop kon lenen. Dat is dan ook echt weer wat voor haar om dan weer een ingang te hebben wat te lenen ofzo. Weet niet of het haar manier is om weer contact op te nemen ofzo… Nouja, van mij mocht ze de pop hebben en ik heb haar voor t eten uitgenodigd. Ik had dan weer geen zin om naar haar toe te gaan om eerlijk te zijn. Elke keer ben ik al naar haar gegaan (als we dan contact hadden… die 5 minuten dat ze op mijn verjaardag was <ze had nog meer afspraken> tel ik eigenlijk niet mee). Toch fijn dr weer even gezien te hebben met dr kids…

Nouja en deze week, woensdag 18 januari heb ik de eerstvolgende ziekenhuis afspraak… ik wil dan nog wel eea kwijt over de punctie…
Ik heb helemaal rode wangen van het opschrijven van het verhaal, maar ik denk dat het wel goed is, dit eerst van me afgeschreven te hebben, voor dat ik naar die afspraak ga…