Er was eens....

voor mijn liefste

...... heel lang geleden in een land hier heel ver vandaan een elfjes-jongen. Deze jongen was eenzaam en verdrietig. deze jongen was al jaren lang fan van een groep muzikale trollen uit een ander ver land. Deze trollen kwamen heel af en toe wel eens over de grens om hun kunsten te vertonen. Toen deze jongen zijn kaartje gekocht had en het er over had met vrienden kwam hij er achter dat een groepje bekenden uit een naburig elven-dorp ook heen gingen. Er werd toen afgesproken om met een groepje te gaan.

Bij dit groepje uit het naburige dorp zat ook een heel mooi en lief meisje. Dit meisje was ook eenzaam en verdrietig. De jongen kende dit meisje al wel van naam en gezicht, maar verder nog niet echt.

Het duurde nog heel lang tot hij naar dit optreden zou gaan. Langzaam maar zeker kwam het steeds dichter bij. Tussen de mensen uit de groep werden afspraken gemaakt over hoe ze in die grote-mensen-stad zouden komen.

Het groepje besloot om een vervoermiddel te nemen dat tegenwoordig bekend staat als 'de trein'. Het elven-meisje gaf de jongen haar intermediair-communicatie-lulijzer aan de jongen. Dit is een hele vroege voorloper van de mobiele telefoon. Ze gaf deze 'telefoon' aan hem omdat haar zakken zogenaamd vol zouden zitten. De jongen zocht er niets achter, nam het aan en deed het in zijn zak.

Toen het optreden van de trollen zou beginnen gaf de elven-jongen de 'telefoon' terug aan het elven-meisje. Zo zou ze contact op kunnen nemen om te kijken waar hij tussen het publiek zou staan. Het was namelijk een heel groot en woest publiek van alle soorten en maten. Zo liepen er hele enge grote mensen rond met hele grote metalen pinnen op hun armen en om hun nek.

Toen het concert van de trollen afgelopen was ging de groep elfjes weer naar huis. Of tenminste, dat probeerden ze. Doordat een van de elfjes een speelatribuut van een van de trollen probeerde te jatten konden ze niet op tijd bij de verzamelplaats voor de ondergrondse-tsjoektsjoek-met-veel-storing zijn. De bestuurder van de ondergrondse-tsjoektsjoek-met veel-storing reed ook niet op tijd omdat hij de ezel die het voertuig moest trekken te hard geslagen had. Dit had tot gevolg dat de ezel ging staken voor betere secundaire arbeidsomstandigheden. Maar door deze staking misten ze de laatste 'trein' richting huis. Wel konden ze er nog een nemen die iets dichter bij huis bracht, maar nog steeds wel erg ver.

Enkele van de elfjes gebruikten hun intermediair-communicatie-lulijzer om de grote wijze elven om raad te vragen. Deze kwamen met de oplossing om de groep elfjes op te halen vanaf het laatste station. De groep zou in tweeen verdeeld worden om te overnachten.

Eenmaal op die plaats aangekomen moest de groep elfjes nog wachten op een verzamelplek. Een van de wijze elven stond al vrij snel voor de verzamelplek om een deel van de elfjes op te halen.

Er bleven 2 elven-jongens over. De elven-jongen moest dus afscheid nemen van het elven meisje. Zowel de jongen als het meisje vonden dat niet leuk.

Een poos later kwam de tweede wijze elf aanrijden om de 2 achtergebleven elven-jongens op te halen. De 2 jongens bleven overnachten om de volgende dag weer verder met het dagelijks leven te gaan. Maar toen de jongen de volgende dag wakker werd trof hij in zijn zak nog het intermediair-communicatie-lulijzer van het meisje aan.

De jongen bleef maar aan het meisje denken. Hij vond het wel een heel erg leuk, lief en schattig meisje. Hij vroeg zich ook af of het meisje aan hem dacht. Hij moest in ieder geval nog een keer afspreken om haar intermediair-communicatie-lulijzer terug te geven.

Toen hij in de paar dagen die op het optreden volgde weer contact had met het meisje vond hij dat heel erg prettig. De jongen durfde niet echt voor zijn ware gevoelens uit te komen en vroeg dus een vriendin om te vragen wat het meisje van hem vond. Hieruit bleek dat de jongen en het meisje elkaar wel heel erg leuk vonden. Toen verzamelde de jongen genoeg moed om bij het meisje voor zijn ware gevoelens uit te komen.

Een week na het optreden was de eerste dag dat de jongen en het meisje konden afspreken. Er werd afgesproken in een oude duistere trollen-grot. Deze trollen-grot is ooit eens door iemand omgedoopt tot taverne. Zowel de jongen als het meisje kwamen wel vaker in deze duistere trollen-grot.

Toen de jongen en het meisje even later op die dag bij elkaar zaten kwam de grote vraag van de jongen: 'Wil je verkering met mij???'

Het meisje glimlachte en zoende de jongen. Toen zei ze: 'ja'. De jongen ging met het meisje mee naar huis om de wijze-ouder-elven te ontmoeten. Dit ging allemaal erg goed.

De jongen en het meisje zijn nu nog steeds bij elkaar en zijn heel erg gelukkig met elkaar. Nog steeds zijn ze zo erg verliefd op elkaar als de eerste dag dat ze met elkaar kregen.

En ze leefden samen nog erg lang en heel erg gelukkig......