er zitten me nog meer "boeren" dwars

Ik ben in de war. In de war van alles wat gebeurd en al gebeurd is. In de war van het heden, verward door het verleden en ook wel bang voor de toekomst denk ik. En onderstaande moest ik gewoon even kwijt denk ik;

Mijn oom is ziek, heel ziek. Hij heeft kanker. Eerst in zijn darm en nu ook in zijn lever. Hij krijgt nog steeds chemo en dergelijke. Lang dacht ik dat het nog genezen kon worden en dat er vooruitgang zou komen. Maar ik besef me steeds meer dat die hoop een illusie is. Een tijd terug (al wel wat langer geleden hoor) is ook een oom van mij overleden, onverwachts, zomaar opeens van de aardbodem gerukt. Ik heb de pijn van mijn oma gezien, een moeder die haar zoon is verloren. Ook de pijn van mijn vader heb ik gezien, hij is een broer verloren, de pijn van mijn andere ooms en de mensen voor wie mijn oom veel betekende. Ik zag de pijn, voelde de pijn. Het deed me zoveel pijn, zoveel verdriet. En nu zal mijn oma weer een zoon verliezen, mijn vader weer een broer. En nu ook met de gedachte dat de darmkanker misschien wel deels erfelijk is. Mijn opa is er namelijk ook aan overleden.

Vorig jaar heeft een kennis zelfmoord gepleegd. Ik zag de pijn van zijn dochters, meiden waar ik als we weer op de camping waren veel mee optrok. Ik heb gezien wat de pijn met hun moeder deed. En het besef, ergens misschien zelfs ook wel een schuldgevoel omdat ik het niet heb kunnen verkomen (ookal weet ik dat dat héél onrealistisch is en ook niet mijn verantwoordelijkheid). Pijn. Hem niet meer zien op de camping, niet even een kletspraatje maken, hij vroeg altijd hoe het met me ging, hoe het op de groep ging. Kleine kletspraatjes betekenen voor mij altijd veel. In diezelfde week is ook een andere kennis overleden, hij stond al heel lang op de wachtlijst voor een donorhart, maar die kwam te laat. Toen ik dit bericht kreeg (ze kwamen met 1 telefoontje) zat ik nog op rood. Mijn moeder had het al verteld aan E. voor ik de telefoon kreeg. Dus toen ik naar mijn kamer rende kwam E. naar me toe en gaf me een knuffel, met een arm om me heen heeft ze me getroost en weer wat hoop ingepraat. E. was altijd goed in dat soort dingen, ze was echt een goed "troostbeertje". En het liefste zou ik nu ook even getroost worden, maar wie kan me troosten als ze me niet snappen, de woorden komen gewoon niet uit mijn mond.

En onze oudste hond gaat ook erg achteruit. Ik ben bij iedere training en wedstrijd (KNJV, dus geen shows) geweest. Ze is altijd zo trouw, als ik het moeilijk heb komt ze altijd bij me zitten. Ik wil haar niet kwijt, ben ook zo bang dat ik er niet bij kan zijn als het erop aankomt dat we haar moeten laten inslapen.

Alles wordt me gewoon even teveel, ik weet even niet wat ik ermee aanmoet. Behalve dan het van me afschrijven hier op MD. Lucht btw wel op... maar toch, het is even klote.

Gewoon even klote. En nu wil ik eigenlijk wel eens uithuilen!