ergenissen

Ik wou dat ik weer terug was bij mijn vriend, ik heb daar 2 weken gelogeerd en het was heerlijk, pas toen ik thuis was besefte ik hoe erg ik het daar miste, ik ben nog nooit zo relaxed geweest voor 2 weken, misschien ligt het aan zijn ouders, misschien ligt het aan mijn ouders.
Mijn ouders zijn best wel vervelend, zo vraagt mijn moeder op 1 dag bijvoorbeeld 10x hetzelfde. ''Wanneer komt Bram?'' En dan zeg ik 20x ''Ik weet het niet''
Ik snap niet waarom het haar niet binnendringt dat ik na 10x het niet te weten het na 20x vragen wel weet. Ik vind dit echt heel vervelend en word hierdoor best geërgerd. Maar daarna komt mijn stiefvader ook weer vragen ''wanneer komt Bram?'' tja dan gaat mijn ergenis-meter ook weer omhoog.
Mijn moeder loopt dag in, dag uit te huilen en het begint redelijk vervelend te worden. Het is niet zo dat een dierbare is overleden hoor, dan is het nog begrijpelijk. Maar het zijn steeds kleine dingentjes waardoor ze weer moet huilen.. (Tv doet het niet, stiefvader te laat thuis, als ze een brief niet snapt etc)
Ook vind ik het redelijk vervelend dat ze alles zo letterlijk opvat, als ik vraag of ze me misschien even met rust wilt laten omdat ik op dat moment niet echt behoefte heb aan praten en ze gaat meteen weer huilen en zeggen ''Waarom vind je mij zo'n slechte moeder? Leuk om te weten dat je me haat.'' Terwijl ik dat helemaal niet heb gezegd..
Ook hebben mijn ouders best vaak ruzie, meestal om mij. Waarom weet ik niet precies, maar het zijn meestal dingentjes die er niet echt toe doen in mijn mening. (soms hoor ik ze wel eens praten over mij)
Mijn stiefvader vindt dan dat ik werk moet zoeken, als mijn moeder dan vraagt waarom is zijn enige antwoord ''omdat iedereen van haar leeftijd werkt dan kan zij ook wel werken'' maar ik heb helemaal geen behoefte aan extra geld. Werkervaring zou natuurlijk wel mooi zijn, maar helaas is de werkgelegenheid in drenthe nou niet zo hoog.. Mijn moeder wordt dan weer boos omdat mijn stiefbroer 20x erger is dan ik, in een uitkering zit en niet eens naar werkt zoekt. En zo gaat dat de hele tijd.
Ze stelt soms ook vragen waarvan ik denk, waarom vraag je dit aan mij? , meestal zijn het vragen die je het beste aan de persoon in kwestie kan stellen, eh, ''wanneer moet bram weer naar school dan?''
Dat weet ik niet. Ik hou niet bij wanneer andere mensen naar school gaan.

Ook doet ze soms best wel, dom ofzo, ik weet niet wat het is, maar niet echt normaal, alsof ze er even niet is of zo.
Moeder: ''Je hebt ook een brief van school gekregen''
ik: ''Ehm oké waar ligt hij dan?''
Moeder: ''Wat?''
ik: ''de brief?''
moeder: ''welke brief?''
(????????????????)
Het is dan vrijwel achter elkaar, dus niet dat ik een uur later vraag waar ''het'' ligt.

Het zijn allemaal van dit soort kleine dingentjes waardoor ik tja, ik weet het niet, ik word er niet gestresst door denk ik, maar mijn spieren trekken zich de hele tijd aan en ik kan ze niet ontspannen. Terwijl ik dit juist niet had bij mijn vriend, dus daarom is het mij nu zo ineens opgevallen. (En het begint redelijk zeer te doen)
Maar zijn ouders zijn ook redelijk anders, als je hun wat vraagt geven ze gewoon meteen antwoord. Mijn moeder daarentegen stelt tegenvragen. ''Waarom wil je dat weten? Waarvoor heb je dat nodig?, hoezo?''
Maar misschien komt het omdat ik zelf redelijk zelfstandig ben, en mijn vriend en zijn zusje vragen continu ''MAMA, MAMA, MAMA waar is dit waar is dat kun je dit doen dat doen blabla'' en dan reageert die moeder meestal vrij chagrijnig. Daarom kan ik het denk ik beter met haar vinden, ik vraag nooit wat, ben niet echt een ''last'' en ben vrij stil. Als ze tegen me praat praat ik gewoon terug maar ze stelt geen domme vragen.
Mijn moeder daarentegen heeft vrij veel aandacht nodig, maar ik ben gewoon iemand die niet echt de behoefte heeft om veel te praten, als ik wat leuks te vertellen heb vertel ik het wel als ze het wil weten. Maar ik heb nooit echt zin om allemaal te vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt op een dag of zo. Tenzij het leuk is of iets dat waard is om te onthouden.