Evaluatie

Billenblaas

Keihard race ik achter de drie jongens aan. Eerst stonden ze nog stil, maar nu zijn ze er plotseling vandoor gefietst en ze fietsen hard. Ik vind het niet echt heel aardig van ze. Ze weten dat wij mee moeten en ze kunnen best rekening met ons houden.

Ik hou geen rekening me de bobbels in het wegdek en ook niet met het meisje dat achterop zit bij mij. Ze houdt zich taai. Ze heeft vandaag al een heel stuk achterop gezeten, en serieus, liever zij dan ik.

Mijn race actie werkt wel, ik hou ze bij. Ik kom aanracen en met een pijnlijk gezicht stapt het meisje af. Verontschuldigend kijk ik haar aan. ‘Sorry, ik wilde ze bijhouden.’ Ze begrijpt het wel. ‘Gaat het met je kont?’ ‘Hij voelt blauw en ingedeukt. Ik wou dat ik ‘m weer kon opblazen.’ Ik zie het ineens helemaal voor zich, en zij ook. We beginnen te giechelen. Opblaasbare konten zouden best handig zijn. Je laat er wat lucht uitlopen als je kont iets te dik is en wat lucht erbij als je broek niet helemaal past.

Grinnikend lopen we naar binnen.

I present to you: Pasja!



De sleutel

We zouden met zijn vijven gaan ‘indrinken’. Maak daar maar vier van want ondergetekende drinkt geen alcoholhoudende dranken, en had voor de sier een flesje sparood mee.

De andere drie waren al over het hek geklommen, maar wij hadden geen zin in klimacties met zware dingen in onze broek/jas, dus we liepen een stukje om op zoek naar een betere manier. Aan de andere kant van het gebouw vonden we een gat in het hek. Het was precies groot genoeg, en tevreden met onze ontdekking klommen we door het gat.

Tijdens het drinken viel het me op dat ik mijn middelbare schoolperiode een beetje mis. Het geroddel over altijd dezelfde mensen en de gezamenlijke zorgen om hetzelfde huiswerk… dat heb ik niet meer. Zij wil juist zo snel mogelijk weg. We hadden het over hoe het op de uni is en hoe alles werkt. De middelbare school is voor mij, als ik terugkijk, en fijne zorgeloze periode geweest. Maar het is verdomde moeilijk om dat over te brengen.

Na het drinken lopen we met de anderen naar het gat. Het is dan misschien wel een stukje om, maar het is wel makkelijker dan klimmen. Als we bij de fietsen komen is ze de sleutel van haar fiets kwijt. KUT, die fiets is dus geleend. Waggelend rent ze terug naar het gat, om binnen het hek te zoeken. En verdomd, ze weet de sleutel nog te vinden ook. Tijd om te vertrekken dan maar.

Hihi, snuggere actie.

I present to you: Obsession!



Skaterboy

Ze komen met zijn tweeën aantuffen op haar scooter. Samen? Ja samen ja. Ze heeft hem onderweg op weten te pikken, en hem maar een lift gegeven naar de skatebaan. Hij gooit zijn helm af, jat haar felgekleurde mutsje en groet de groep die om mij heen zit. Ik wordt compleet genegeerd.

Hij pakt zijn skateboard, en gaat de baan even op. Even showen, skaterboys hebben altijd de drang te laten zien waar ze van gemaakt zijn. Een ding moet ik ‘m nageven. Skaten kan hij.

Dan rijdt hij terug naar de groep, en wendt zich tot mijn gastvrouw. Ik wordt geïntroduceerd. Ik denk dat het hem niets kon schelen dat hij onbeleefd was, en ergens zit dat me dwars. Ik kan er niet goed tegen als mensen denken dat ze zo goed zijn dat ze die eerste indruk wel kunnen verpesten. En als ze er helemaal niet bij nadenken kan ik het ook niet hebben.

’s Avonds kom ik hem weer tegen. ‘Hoi!’ Ik zeg niets. Verontwaardigd draait hij zich om. ‘Hoooi!’ Ik geef hem een lach. ‘Haai!’ Net te snel om voor hem het ‘zeggen we tegenwoordig niets meer’ niet te kunnen zeggen. Ik lach inwendig. Misschien ben ik kinderachtig, maar voor mij is dit quitte.

Leuk hem ook eindelijk gezien te hebben!

I present to you: Streep!



Lekker kontje

Als hij aan komt lopen moet ik gelijk denken aan Jeroentje van Jan, Jans en de kinderen. Haar over zijn gezicht, die tanden en ook die schoenen. Alles klopt gewoon. Ik schiet bijna in de lach. Zijn houding is ietwat ‘troubeled’ en toch maakt deze figuur mij stiekem een beetje vrolijk. Gewoon omdat ik hem met iets voor mij heel positiefs associeer.

Veel maak ik niet van hem mee. Hij gaat geheel op in de anderen, maar niet opzettelijk. Ik lach gewoon een beetje om de hele groep. Ze zijn gezellig en vrolijk.

Als hij in een stoeipartij zijn broek half verliest heb ik toch wel weer een idee wat ik over hem ga schrijven. Veel kan ik niet over hem kwijt, maar twee dingen weet ik heel zeker: hij weet hoe hij zijn vrienden uit moet kiezen en hij heeft een lekker kontje!

I present to you: lilidiot!



Vliegende schoen

De anderen zijn met mijn fototoestel in de weer. Iemand moet vallen, want daar willen ze een foto van. De lange jongen naast mij trekt zijn schoen uit en mikt. Raak, maar de jongen in kwestie valt niet. De aandacht verslapt en het fototoestel verplaatst naar een heel andere kant van de skatebaan.

Ik praat verder met de jongen naast me. Ondertussen probeer ik de Rubic Kubus van een van de anderen op te lossen. Ik wordt door iedereen uitgelachen, maar ik blijf proberen. Eens gaat het me lukken. De jongen kijkt naar mijn gepruts en zucht. Hij beweert er het geduld niet voor op te kunnen brengen. Ik glimlach, aan zijn gezicht te zien krijgt hij de kriebels van mijn gekloot.

Klein onnodig extra detail: Ik ben ’s avonds met hem gegaan. En wow… de eerste Nederlandse jongen in anderhalf jaar die weet dat buitensmonds gaan vies is! Hulde!

I present to you: roen!



Cousin It

Ik geef hem een stevige knuffel. ‘Hey, poos niet gezien! Hoest met jou?’ ‘Ja, wel goed, en jij?’ ‘Een stuk beter!’ Ja, vorige keer dat ik hem zag was ik ook niet zo goed. Nu wel, nu gaat het ok. Behalve dan dat ik halverwege de dag alweer behoorlijk moe ben.

Hij loopt met iedereen te slepen. En dat bedoel ik dan letterlijk. Hij pakt ze op, gooit ze over zijn schouders en sleept ze x meter mee. Het hangt van de persoon in kwestie en de ontsnappingstechniek af hoeveel x is. Hoezo teveel energie?

Zelfs als hij stil zit moet hij iets doen. Hij besluit de muts van zijn beste vriendin op te zetten met zijn haar naar voren gekamd. We liggen dubbel van het lachen, het is geen gezicht en beslist een foto waard.

I present to you: Dekker!



La feministe

Ze kwam aanrijden op haar scooter, toen we daar op de skatebaan stonden. Ik had haar al een poosje niet gezien, dus YAY!!!

En drie keer raden wat ze bij zich had? Haar Rubic Kubus!!! Ik ben er de hele tijd zowat mee bezig geweest, en op een begeven moment had ik aardig door hoe ik een vlak helemaal in een kleur krijg. Nu de rest nog, haha. Nee serieus, ik ga er ook een aanschaffen want ik moet en zal het nu oplossen. You made me an addict you sick evil bitch!

Ze klimt over hekken, doet nergens moeilijk over en is SUPERhartelijk. In bepaalde problemen van haar kan ik me helaas wel goed vinden, en ik wil haar broek! Ze weet tekenfilms feilloos te citeren en tsja… what else can I say? She’s just cool!

I present to you: *Fireal*!



De spin

Er bestaan talloze manieren om haar te omschrijven. De spinanekdote wil ik jullie alleen niet onthouden gewoon. We waren met zijn drieën bij haar thuis: *Fireal*, zij en ik. We wilden bijna naar bed gaan toen *Fireal* wees op een spin op de keukenvloer.

Ze sprong zowat een gat in de lucht toen ze de spin zag. Volgens haar terroriseerde hij al zeker drie weken de keuken en aan haar gezicht te zien terroriseerde de spin wel meer dan alleen de keuken. Ik moet haar nageven, het was een grote spin. Ik heb hem buiten gezet.

Tsja, ik ken haar ondertussen te goed om nog een korte indruk van haar te geven. Ze is een van mijn favo persoontjes, en ik ben blij dat ik dit weekend bij haar thuis mocht blijven.

I present to you: *DiDi*!



Tot slot

Het meisje zat in de trein naar huis. Een of andere man tegenover haar zat te vertellen dat hij wel 25 keer in het gekkenhuis was opgenomen. En dat Jezus wel een beetje hielp, dat hij elke dag braaf aan God vroeg wat hij nodig had. Het meisje vroeg zich af hoe ze zich toch altijd weer in zulk soort situaties met zulk soort mensen terecht kwam.

Terwijl ze de man door liet lullen keek ze door het raam naar buiten. De man keerde zich tegen de jongen naast zich en zij begon haar indrukken van het weekend te verwerken. Ze had veel positiefs beleefd, en in haar hoofd begon zich een idee te vormen van hoe ze dat ging verwerken in haar dagboek.

Even later zat ze op de fiets naar huis. Halverwege begon het te regenen. Typisch, dacht ze. De regen verwelkomt me terug thuis.

I present to you: prankdemon