Even een stapje terug

22-5-2018

Het is een illusie te denken dat je alleen maar vooruit kunt gaan, stapjes vooruit kunt zetten. Of het nou door jezelf of door externe factoren komt, vroeg of laat zal je een stapje terug moeten doen. Ik ben op een punt aangekomen dat ik een stapje terug moet doen. Een stapje terug om te voelen, verwerken en een plekje te geven.

Door de gebeurtenissen met mijn vader worden (onverwerkte) emoties uit de tijd van het overlijden van mijn moeder getriggerd. Ik heb er last van, meer dan verwacht. Het ene moment kan ik wel huilen het andere moment gaat er veel aan mij voorbij. Gelukkig herken ik heel veel en kan ik aan de rem trekken. Leuk is anders maar kennelijk nodig.

De weg omhoog ging vrij makkelijk. Dit soort momenten zijn leermomenten en momenten waar ik echt wat aan heb. Dit zijn momenten waar ik van groei en anders doe dan voorheen. Ik zal even met de billen bloot moeten en het op mij af moeten laten komen, wat dat ook is.

Ik probeer er rekening mee te houden dan vermoeidheid en stress de nodige invloed hebben op hoe je voelt. Hoeveel je kunt hebben en hoe zwaar onderliggende dingen beginnen te tellen. Groot of klein, kennelijk zit er wat dat ik nog moet verwerken.

Relativeren. In veel situaties valt er veel op zijn plek te krijgen door te relativeren maar in geval van mijn moeder heb ik er heel veel moeite mee. Ik denk dat het gemis en het gevoel van nooit meer het meeste raakt. Ik mis haar enorm ook al was onze band niet zoals die hoorde te zijn. Het lijkt wel alsof vooral al het negatieve verdwijnt en alle leuke en fijne overeind blijft waardoor hoe langer het duurt hoe pijnlijker het wordt.

Misschien is dat wel de conclusie die ik kan trekken en er juist van kan gaan genieten dat de mooie en fijne momenten zo actueel blijven. Omdenken. Het heeft mij voorheen heel veel gebracht, ik ga kijken of het lukt om ook deze emoties om te buigen naar een fijn gevoel dat energie geeft ipv verdriet en gemis.

Mam ik mis je. Ik mis je stem. Ik mis het hoe alleen jij kon kijken. Ik mis je vieze handen van het tuinieren. Ik mis je stomme verhalen over honden. Ik mis je gekke opvattingen over het leven. De soms debiele kijk op het leven. Wat was je een gek mam maar wel mijn gek.

Misschien moet ik dit op een later moment verder uitschrijven. Gewoon eens vertellen wat jij voor mij hebt betekend en hoe ik naar jou heb gekeken. Hoe jij verder leeft mijn mijn gedachten.

Voor nu is het goed zo.