Even m'n ei kwijt..

Jemig, ik zit er echt doorheen.. Geen idee waar ik moet beginnen met vertellen..

Rond maart heb ik ruzie gekregen met een vriendin, destijds beste vriendin. We kregen een ruzie wat door mij kwam, maar uiteindelijk kwam ik achter dingen wat ze me allemaal geflikt had.. Ze roddelde alle privé dingen door, verzon onzin verhalen en maakte allemaal negatieve opmerkingen over me tegen haar vriendinnen. Dit kwam ik te weten via de ex van m'n broer, die het weer tegen me moeder had verteld. Dat is toch niet leuk als je zoiets van je moeder en je broer moet horen??

Nou ik was in iedergeval helemaal klaar met haar, ik hoefde niks meer met dr te maken hebben en wilde er ook niet over praten. Voor mij was het genoeg geweest. Elke week stuurde ze me weer een berichtje of ik af wilde spreken, maar ik had er gewoon echt geen behoefte aan. Meer ook omdat ik gewoon een heel vrolijk mens ben en niet boos kan doen tegen personen. Dus als ik met haar af zou spreken, zou er al gauw weer een lach op m'n gezicht komen waardoor zij denkt dat alles weer oke zou zijn, maar wat ik dus niet wil. Ik heb geen behoefte meer op haar te zien, klinkt misschien kinderachtig maar ik heb het echt gehad met dr.

Opgegeven moment was ze me ook gewoon echt aan het stalken, zocht contact via social media en onze gemeenschappelijke vrienden, mijn ouders etc etc. Ik stuurde telkens als reactie dat ik geen behoefte had om met haar te praten, maar telkens kreeg ik weer een bericht wanneer we konden praten.. Ik snap dat het voor haar raar is en onduidelijk, maar ik heb alles meerdere malen uitgelegd en gezegd dat ik er geen behoefte aan heb.

Nu is ze eindelijk opgehouden met berichtjes te sturen, en de rust begint eindelijk te komen. Ik zit zelf al een jaartje niet echt lekker in mijn vel, wat eigenlijk weinig mensen weten.

Sinds twee jaar heb ik erg veel last van dagelijkse hoofdpijn, geen migraine, niks ernstigs in de hersenen, ze hebben geen idee wat het is.. Ik ga nu voor de tweede keer naar de fysio om te kijken of het misschien toch spanningshoofdpijn is. Terwijl ik eigenlijk stiekem wel kan gokken dat het misschien door de stress komt, ik ontken het al die 2 jaar.. Maar ik heb nu toch wel erg veel stress.

Mijn oma is stervende, ze heeft kanker en nog maar paar maanden te leven. Ze is erg verward en weegt inmiddels nog maar 49 kilo, terwijl ze eerst 75 kilo woog.. Mijn moeder zit er elke dag, omdat mijn opa en oma anders ruzie maken.. M'n opa heeft het namelijk ook redelijk zwaar, inmiddels 3 herseninfarcten gehad en een nieraandoening en iets met z'n blaas. 's Avonds rond 9 uur moet me vader er elke avond heen om de glaasjes met medicijnen te vullen, waar de tijdstippen opstaan etc. Ook komt er elke avond een familielid avondeten brengen, omdat ze dit gewoon niet meer zelf kunnen. Wij doen dit elke zaterdag, zondag en maandag. Dus eigenlijk is of m'n vader bij mijn opa en oma of hij is aan het werk, hij heeft namelijk 8 eigen bedrijfjes, dus veel te druk.. Die man wordt nog is depressief. Ik zie hem nooit stil zitten..

Het gespreksonderwerp is standaard elke avond m'n oma, hoe het die dag weer met haar ging en dat het zo slecht gaat..

Doordeweeks zit ik elke maandag tot donderdag tot 17.30 op school, ben ik dus 18.30 thuis. Maandag heb ik dan om 19.00 uur rijles en dinsdag en woensdag moet ik werken van 19.00 uur tot 22.00 uur. Vrijdag werk ik van 8.30 tot 17.00. Zaterdag en zondag is dus een en al rusten voor mij, vaak ook niet veel energie om uit te gaan en dat ook door m'n hoofdpijn.

Eigenlijk probeer ik doordeweeks dus te vermijden om vroeg thuis te zijn, dan hoor ik al die problemen weer aan.. Ik probeer ook altijd rond half 11 in bed te liggen of eerder als dat mogelijk is, anders kom ik m'n bed niet uit de volgende morgen..

Mijn beste vriendinnetje woont sinds dit jaar in het buitenland, als au pair. Heel leuk, maar daar kan ik dus ook niet echt terecht om te zeuren. Voorderest heb ik leuke vriendinnen, maar ik vind het toch wel moeilijk om open te zijn en dingen te vertellen over familie of over m'n gevoelens. Ben altijd erg gesloten geweest, ook al hebben mijn ouders dit niet door.

Vandaag zat ik bij de neuroloog en vroeg die of ik veel stress heb, waarop mijn moeder antwoordde; "Nee, ze is de meest koele kikker die er is.. Gelukkig is ze niet hetzelfde als hoe ik vroeg was. Ik had vroeger altijd veel te veel gedachtes in m'n hoofd en kropte altijd alles op." Nou dit komt me dus heel bekend voor.. want dat doe ik ook.

Ik heb een hele lieve moeder, echt waar, maar ik ben gewoon een gesloten type, die niet graag over dr emoties praat.. Dan gaan mn ouders zich ook weer zorgen maken enzo.. Het liefst wil ik met een psycholoog gaan praten, maar ik durf het eigenlijk niet te vragen aan mn moeder of dat mag.. Tuurlijk mag het van haar, maar dan wilt ze ook weten wat er aan de hand is en dan gaat ze zich zorgen maken, maar dat wil ik niet want m'n ouders hebben het al veel te druk met m'n opa en oma..

Pfffff, en met de jongens zit het ook niet mee.. Ik ben echt een wrak heb ik het gevoel. Waarom komt er nou niet gewoon een leuke jongen op m'n pad die niet alleen uit is op seks? Maar die ook gewoon naar het innerlijk kijkt? Volgens mij blijf ik forever single.......

Dit lucht op zeg!