ex-lover

Vandaag was ik op school en ik moest bijna vijf uur wachten tot mijn keuzevak begon.
Elke week is dat hetzelfde en ik verveel me dood. Het lukt me gewoon niet zo goed om mezelf voor zo'n lange tijd bezig te houden.

Daarom ging ik maar achter een computer zitten en ik besloot op mijn facebook te kijken.
Facebook heeft een leuk item, waarbij er suggesties worden gedaan voor vriendschappen.
Ik besloot om alle suggesties door te kijken en kwam een ex-lover tegen.

Jaren lang heb ik met deze jongen geflirt en gezoend en om elkaar heen gedraaid. Dit is nooit echt op iets uitgelopen. Elke keer kregen we toch weer met een ander een relatie en zodra die relatie verbroken was zochten we elkaar weer op. Ik denk dat we dit in totaal wel zes jaar hebben volgehouden.

De laatste keer was best wel heavy. Hij lag in een breuk met zijn vriendin, bij wie hij wel nog inwoonde en ik had op dat moment nog een relatie met mijn vriend, die zo ongeveer bij mij inwoonde. We kregen weer een leuk vriendschappelijk contact en omdat ik wel nog een relatie had gebeurde er verder niks.

Mijn band met hem leek toen hechter te worden, omdat ik met hem over mijn vaders terminale ziekte kon praten, terwijl ik dat niet kon met mijn vriend. Toen een paar weken nadat we het contact hadden hersteld mijn vader overleed en twee weken later mijn vriend me aan de kant zette, omdat hij mijn 'issues' over mijn vader niet kon 'handelen', ben ik dezelfde avond nog met hem in bed beland.
Gebroken, gekwetst, helemaal kapot had ik hém nodig. Dit was de eerste keer dat we met elkaar naar bed gingen, terwijl we al zes jaar om elkaar heen draaiden.

De weken die er op volgden had ik hem zo verschrikkelijk hard nodig. Ik voelde me meer dood dan levend, maar als hij bij me was kon ik weer een beetje ademen. Het voelde voor mij alsof hij me vasthield, terwijl ik op het randje van de afgrond stond en dreigde er in te vallen.

De seks met hem was niet fantastisch, maar toch voelde het ook weer wel fantastisch, omdat ik me dan dichter bij hem voelde. Ik voelde me verbonden en geliefd. Hij kwam vaker bij me en dat vond ik heel erg fijn. Ik kon gewoon niet alleen zijn.
Als hij dan een tijdje niks van zich liet horen, voelde ik me eenzaam. Alsof hij me langzaam aan losliet, waardoor ik alsnog in de afgrond stortte. Ik hield emotioneel heel erg vast aan hem. Een goede vriend en een grote liefde.

Na verloop van tijd hoorde ik helemaal niks meer van hem. Ik kreeg geen uitleg, helemaal niks. Als ik hem tegenkwam reageerde hij ontwijkend. Ik raakte gefrustreerd en wilde weten wat er mis was, wat ik fout had gedaan. Hij was mijn zuurstof.

Toen ik een vriend van hem sprak en ik liefdevol over de jongen sprak, kreeg ik de reactie. 'Tja, jullie twee. Je weet zelf ook wel dat dat nooit meer zal gebeuren, he'. Uiteindelijk kwam ik erachter dat hij de seks ook niet echt fantastisch vond. Maar in tegenstelling tot hoe ik ermee om ging, ging hij me uit de weg en sprak hij respectloos over mij tegen zijn vrienden. Zijn exacte woordkeuze zal ik niet herhalen, maar het gaf me een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen en het brak mijn hart, waar toch al niet veel van over was.

Die zelfde avond heb ik mezelf naar de tering gezopen. Dat was mijn persoonlijke manier van omgang met mijn problemen. Als ik iets niet aankon, ging ik zuipen en seks hebben. Dan kon ik tenminste weer even ademen. Die avond liep het anders. Hij was er, dus ben ik dronken naar hem toegegaan en heb ik hem geconfronteerd. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild en in alle eerlijkheid alles aan hem opgebiecht. Zijn enige reactie was 'oh, ik heb er helemaal nooit bij stil gestaan. Ik heb jou nooit gezien als een meisje waarmee ik een relatie zou kunnen hebben'. Dat was het dan. Einde verhaal. Ik heb hem daarna nooit meer gesproken. Ik heb nooit meer wat van hem gehoord. Ik weet nog hoeveel pijn dat deed. Hij was niet alleen een sexbuddy, hij was ook een goede vriend. Iemand die me steunde. Achteraf gezien was hij geen vriend, anders had hij nog wel wat laten horen of hij was gewoon laf. Ik heb het hem ook nooit vergeven. Eigenlijk heb ik lange tijd ook niet meer aan hem gedacht. Tot vandaag.

Ik vond zijn profiel dus. Ik kreeg in ene moeite met ademhalen, een soort paniekreactie. Het voelde alsof dezelfde pijn van drie jaar geleden in ene terugkwam en ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik heb een halfuur lang naar zijn foto zitten staren en me afgevraagd hoe het mogelijk is, dat iets wat zo ver in het verleden ligt nog zoveel pijn kan doen.

Ik ben terug bij hetgeen wat ik al wist. Ik verwerk dingen niet. Ik stop alles nog steeds weg in een hele diepe put, waar alle nare ervaringen in zitten. Af en toe gaat die put een stukje open en dan kan ik niet ademen, dan raak ik in paniek en doe ik mijn best om het weer terug te stoppen. Maar op de een of andere manier lijkt het de laatste tijd erger te worden. Ik ben bezig die put langzaamaan te openen, ik ben bezig met aan mezelf te werken, dingen te verwerken, zelfreflectie, mijn eigen gedrag veranderen. Ik neem niet meer de toevlucht naar drank en seks, want dat werkt niet.

Ik weet dat ik er goed aan doe om dingen te gaan verwerken. Ik zou alleen willen dat het niet zo verdomde veel pijn deed.