Ex troubles

Pff..
Jaren lang een relatie gehad, bijna 7 jaar!
Zoveel gebeurd in die jaren. Leuke dingen, maar ook een hoop moeilijke tijden.
Ik zou eerder zeggen dat we meer moeilijke tijden hebben gehad dan leuke.
Ik heb een tijd gedacht dat ik met hem oud zou worden, kids, trouwen the whole nine, you know.
En dan is het zo gek om te bedenken dat dat allemaal niet meer is.

Ik denk dat ik uiteindelijk veel te lang bij hem ben gebleven uit verantwoordelijkheidsgevoel.
Hij was al lang depressief en hij heeft asperger, dat maakte het er allemaal niet makkelijker op.
Ik voelde me vaak ook meer begeleidster dan vriendin.
Ik moest altijd maar de verstandige zijn, en dingen regelen, want wie ging het anders doen?
Nou moet ik wel eerlijk blijven tegen mezelf, want ik zal er ook even bij vermelden dat dat ook wel een rol is die voor mij geschreven is. Ik ben er goed in, voor anderen zorgen, mezelf... not so much..

Dus dan groeit je relatie al snel naar een ongezonde relatie.
Maar dat is het gekke, zulke dingen neem ik hem ook allemaal niet kwalijk.
Hij is gewoon erg zorg-behoevend en heeft daar ook niet zelf voor gekozen.

Maar nu het dan een tijdje uit is, komen de verwijten wel over andere dingen. dingen waarvan ik nu achteraf denk, wat deed ik toch bij die vent? Ik heb me zo lang niet gezien gevoeld. Alsof ik er alleen voor stond met nog een groot kind om voor te zorgen. En o wee, als ik niet zorgde, dan liet dat grote kind wel van zich horen.

En dan heb je nog het liegen. Het eng goed kunnen liegen. kunnen liegen recht in je gezicht alsof het gedrukt staat. Liegen over financiën, zelfs als je die samen doet. liegen over onbenullige dingen, of ie wel of niet een mailtje heeft gestuurd enzo.

Maar wat er denk ik wel bovenuit springt is het vreemdgaan. Het zoenen met een ander (dat is alles wat ie heeft toegegeven uiteindelijk) en mss nog other stuff. Het kwaad spreken over mij, mij zwart maken achter mijn rug om. En er daarna allemaal keihard over liegen.
En nu denk ik, waarom? waarom bleef ik in vredesnaam bij die vent?

Ik denk dat het antwoord is, mijn angsten. angst om op eigen benen te staan, angst om er alleen voor te staan, alleen te moeten wonen enz. maar nu realiseer ik me dat ik dat al die tijd eigenlijk al gedaan heb! het enige verschil is dat ik nu echt alleen woon.

En dat is wennen.. to say the least..