Flashback 3_

"Ik wil mijn ogen dicht doen, verder niks."

Zo gezegd, zo gedaan, want ik kan ook niet anders eigenlijk. Alles is zo zwaar en zwart, maar ineens zweef ik al draaiend door een donkerblauwe tunnel. Steeds verder door de tunnel. Aan het einde van de tunnel is het grijs en wit en ik kom er steeds dichter bij.

Ik was 4 jaar oud, en ik stond tegenover mijn broer van 7 op een gallerij van een hoog flatgebouw. Ik stond met mijn rug tegen de muur van het appartement van mijn tante en ik had een blauw-zwarte plastic bal in mijn handen. Mijn broer keek lachend naar me, met zijn armen gespreid, klaar om de bal te vangen. Hij zat op de reling van de balustrade met zijn rug naar de afgrond. De wind waaide hard en guur over de gallerij. Achter mijn broer zag ik in de verte niets dan flatgebouwen. Grote, brede, lange, hoge, grijze flatgebouwen. Aan weerskanten van mijn broer lag er een rand witte sneeuw op de bovenkant van de reling. Het zat me helemaal niet lekker. Hij mocht van mijn tante niet op de reling van de balustrade zitten, dat wist ik zeker. Het was gevaarlijk wat hij deed. Ik nam me voor om de bal zo goed mogelijk naar hem toe te gooien, zodat hij hem makkelijk zou kunnen vangen. Het zou dan vast goed aflopen en dan konden we een ander spel gaan spelen. Omdat ik het per sé goed wilde doen, was ik extra zenuwachtig. Ik probeerde me te concentreren en gooide de bal.

Ik gooide niet echt best. Een beetje hoger dan ik had gewild. Hij keek goed naar de bal en ving hem bijna. Hij strekte zich uit en leunde naar achter om de bal alsnog te pakken te krijgen. Hij ging veel te ver achterover en was binnen een fractie van een seconde uit het zicht verdwenen, een korte, angstige, hoge kreet bij me achterlatend. Ik stapte misselijk van angst naar de reling toe en keek naar omlaag. In de witte sneeuw ver beneden me lag hij, omgeven door een grote rode vlek. Ik bleef staren en alles begon te tollen. En ik huilde zacht.

Plotseling heb ik het gevoel dat ik val. Ik schrik er van en dan is alles weer zo zwaar en zwart. "Hallo? Jongen? Het spijt me. Probeer eens langzaam aan te gaan zitten, als je kunt", klinkt een belachelijk lage stem uit de verte. Ik besluit het advies om te gaan zitten op te volgen.