FML en iemand moet die hoofdletterregel afschaffen

Nog even over dat hele Marokko verhaal. Sorry, maar het laat me maar niet los.

Goed, ik was vandaag miraculeus in een goede bui, had mijn huiswerk af, was overal op tijd (dit klinkt heel normaal allemaal maar voor mij is dat het niet) en het was gewoon een fijne dag. Ik had een enthousiaste hoogleraar over mijn bachelorscriptieonderwerp, hij was het ook helemaal met mijn keus van begeleider eens. Klinkt gek, maar die bevestiging had ik nodig. Mijn vertaling was over het algemeen goed, hier en daar miste ik wat maar op andere punten vond ik hem beter dan die van de docent. Mijn vier uur van hel met mijn minst favoriete docent vielen mee, ik zit met leuke lieve mensen in de klas en ook al ben ik het normaal nooit met die docent eens, ik was denk ik de enige die het gedicht dat we moesten analyseren goed begreep en goed kon uitleggen. Kortom, mijn dag was oké! Ik kwam nog een andere docent tegen toen ik wat ging inleveren, die me even aansprak, en daarna ging ik Tom's pakken ophalen.

Tom heeft vorige week pakken gekocht, en ze moesten nog het e.e.a. verstellen. Enfin, kom ik bij die winkel aan, blijkt dat ze de broeken nog niet hebben. Ik had hetzelfde meisje als er vorige week ook was, en ze herkende me, dus terwijl haar collega in lichte paniek raakte over de pakken...

('Raakt u maar niet in paniek mevrouw,' zei de verkoper terwijl er een zweetpareltje over zijn voorhoofd naar beneden gleed en hij als een malle door een boek met bestellingen begon te bladeren.
'Ik?' antwoordde ik. 'Nee hoor. Je mag wel blij zijn dat mijn vriend hier nu niet staat, want die zou nu waarschijnlijk een rolberoerte krijgen.' En ik glimlachte er eens lief bij.)

... stonden wij gezellig te kletsen. ze vroeg naar die vakantie, en ik legde uit hoe het nou allemaal was gegaan. En voor het eerst, VOOR HET EERST (op mijn moeder na dan), kreeg ik de reactie die ik wilde krijgen. Van zowel haar als haar collega, die blijkbaar met een half oor mee had staan te luisteren.

'Wat?!' riepen ze ongelovig.
Ik haalde mijn schouders op en lachte erbij, terwijl ik uitlegde dat met mijn schoonfamilie de woestijn in zo'n beetje mijn idee van hel was, dus dat ik het niet erg vond.
'Dus wacht even,' zei de jongen. 'Eerst was je wel uitgenodigd, en toen trokken ze het weer in?'
Ik knikte, vriendelijk lachend. 'Ja, zo ging het ongeveer ja.'
'Hoe deden ze dat dan, belden ze je ofzo?'
'Nee, ze lieten mijn vriend het me vertellen.'
Vol ongeloof keken ze me aan. 'Ik zou het nooit pikken,' zei de jongen. 'je vriend had er een stokje voor moeten steken.'
'Hoe lang zijn jullie al bij elkaar?' vroeg het meisje.
'Vijf jaar,' antwoordde ik.
'Schandalig,' zei ze en hij knikte.

En ze waren echt eerlijk waar zo verontwaardigd en boos voor me. Het verhaal van de verloren broeken was ondertussen geregeld (die ben ik bij het naaiatelier gaan ophalen) en dus nam ik afscheid.
'Doei,' zei ik vrolijk.
'Doei,' riepen ze terug.
'Oh, en als een van ons op vakantie gaat dan mag je wel mee hoor,' zei de jongen nog.

Echt lief. Fijn.

En confronterend. Wat is er met mij gebeurd dat ik dit allemaal opkrop in plaats van ter plaatse te ontploffen? Waarom heeft Tom het eigenlijk niet voor mij opgenomen? Ik bedoel, ik wilde echt niet mee, maar het is toch raar dat hij het zomaar accepteert in plaats van voor mij te vechten?

Weet je waar ik ook boos om ben? Ik had hem om een souvenir gevraagd. Maakt me niet uit wat, gewoon iets wat hij zag en waarbij hij aan me dacht. Ik dacht persoonlijk aan een sleutelhanger, gewoon eentje, of als hij erop zou staan iets wat hij mooi vond wat misschien iets duurder was. Net zoals ik uit London die tophat voor hem meenam. Hij neemt dingen altijd een beetje te letterlijk, dus in plaats van veel tijd en moeite in een ding te investeren kocht hij twee sleutelhangers, twee armbandjes en een iets anders wat hij echt echt echt voor mij had gekocht.

Zijn zusje pikte een armband in, en zijn moeder vond wat hij voor me kocht troep (of zag het aan voor troep) en gooide het buiten zijn weten om weg. Kutwijf. Sorry, mag ik zeker niet zeggen van mijn schoonmoeder? En ze deed het zeker niet expres? Kan me niet schelen. Kutwijf. Eerst mijn vriend vijf dagen meenemen naar een vreemd land in een continent waar het nu rommelt en waar hij het niet naar zijn zin had, mij ontnodigen en dan wat hij voor mij kocht weggooien. Als iemand zich nog afvroeg waarom ik me niet welkom voel in de familie (wel bij haar thuis, maar niet als 'dochter', snap je?) dan bij deze. Soms vraag ik me af of ze onderbewust vindt dat ik haar zoon van haar heb ingepikt. We hebben nu al meer dan vijf jaar verkering, maar ik heb me nog nooit echt welkom gevoeld daar, zoals ik me wel welkom voelde bij Marty en Rik. Hell, zelfs de ouders van Seth waren accommoderender dan zij, en die heb ik welgeteld een keer gezien omdat hij (naar mijn mening) zijn toen vijftienjarige vriendinnetje niet aan hen durfde voor te stellen. Zijn moeder wist het overigens wel. Lief mens.

ANYWAY. Tom zijn familie is kut, en Tom wil nu naar Joris op vakantie, en ik durf niet te zeggen dat ik dat eigenlijk niet wil. Ik wil wel met Tom naar een tropisch eiland, maar niet als Joris daar ook is want ik weet zeker dat zij dan leuke dingen gaan doen samen en ik er weer als vijfde wiel bijhang. Ik wil MET TOM naar een tropisch eiland, ik hoef zijn familie er niet bij. En ik hoef ook zijn apathie niet wanneer ik me kut voel en zijn familie het alleen maar erger maakt. Ik snap het, iedereen (behalve Pepijn) vindt zichzelf zieliger, iedereen vindt dat ik me maar moet aanpassen. Fuck it, ik pas me mijn hele leven al aan. Is het nou echt zoveel gevraagd om je ook eens in mij in te leven?

Zelfs mijn moeder kan dat beter, en God weet dat die er ook een potje van maakt. Ook al een kutwijf. Of nou nee, dat eigenlijk niet, meer een bitch. Maar van mijn moeder kan ik het hebben, en mijn vader gedraagt zich niet verstrooid, apatisch of ongeïnteresseerd, mijn vader toont juist altijd interesse en hij is zorgzaam en rustig en hij luistert en denkt mee. Mijn meoder denkt ook mee trouwens. En zij hebben Tom wel als een zoon geaccepteerd en behandelen hem niet als oud vuil.

Goed. Zo eindigt een goede dag toch nog kut.

Beter leest Tom dit verhaal nooit.

Oh ja. En Tom laat nu (20:00h) pas weten dat hij niet mee-eet. Lekker is dat. Heb nog geen welkom terug sex gehad, en die film die we vanavond zouden kijken kan ik nu ook wel op mijn buik schrijven.

Fuck my life.