Fonteinmensen.

Ik schrijf niet echt verhalen, meer over dingen die me opvallen. Op dit moment lijkt alles echter heel gewoon. Het is tijd om te gaan, maar ik heb geen zin om te vertrekken. Misschien de roste gitaarspeler wel, aangezien zijn plaats wordt ingenomen door een of andere ouwe lul, die zingt over het feit dat zijn vrouw en kat op hetzelfde moment krols waren. Waar zeik je over vent, alsof jij zo alle vrouwen van je af moet slaan. De enige vrouw die jij van je af moet slaan is je ouwe, bijna kreupele hond, die al dementerend al voor de veertiende keer op de mat pist. Deze sla je van je af, omdat het beest na zijn trotse daad misschien ook wel krols blijkt geworden, en hij tegen je begint te vleien. Straks geef je hem nog een corrigerende tik. Zo. En dat was meneer zijn liefdeslevne.