Forever & Always

Het zou me moeten raken, alles wat je nu doet, maar het boeit me niet meer. Het zal wel. Met jou praten lukt toch al niet meer, want meestal loopt alles uit op een ruzie. Blijkbaar kan ik geen opmerking meer maken over wat je zegt. Nou, weet dat ik niet altijd rekening met je kan houden, ik heb ook nog een leven en heb geen zin om elk moment van de dag te moeten denken: 'hoe moet ik dat nou zeggen zonder dat ze het verkeerd opvat?'

En ja, ik weet hoe moeilijk je het hebt. Ik wilde je helpen en steunen, weet je nog? Maar blijkbaar koos ik altijd voor mezelf. altijd zette ik mezelf voorop, en trok ik me niks aan van hoe je je voelde.

Nu doe je alsof we je altijd als oud vuil behandeld hebben, maar ik weet wel beter. Voor heel lang deed ik wat jij graag wilde.
Wilde jij niet bij de klas zitten, dan liep ik met je mee. Wilde jij graag even naar buiten omdat het in de aula te druk was, ook al was het ijskoud buiten, ging ik mee. Wilde je m'n huiswerk overschrijven omdat jij geen tijd had? Prima!

Maar ook ik ben maar een mens, en geen superwonder dat voor twee personen kan zorgen. Jij verdient het ook om gelukkig te zijn na alles wat je hebt meegemaakt, waarschijnlijk zelfs meer dan ik. En ik weet hoe oneerlijk het is, dat het geluk zo ongelukkig verdeeld is, maar daar kan ik ook niks aan doen.

Ik heb ook mijn grenzen, uiteindelijk stort ik ook in. Maar ik verdien het ook, net zo goed als jou, om gelukkig te zijn. Dus daarom begrijp alles niet meer. Als jij down bent, verwacht je van mij dan dat ik samen met jou down ga zitten doen?
Dat doe ik dus niet. Als jij down bent, oké. Wil je wat bij me kwijt? Ik ben er voor je. Maar ik ga mee-downen. Is het dan niet logisch dat ik wat meer met m'n andere vriendinnen omga dan met jou?

En bovendien ga ik niet mijn leuke dingen die nu gebeuren voorbij laten schieten. Hoe vaak hoor ik wel niet dat je volop moet genieten van de tijd dat je jong bent? Dat is dus precies wat ik aan het doen ben, genieten. Dingen doen die ik later niet meer kan doen. En als daar bij hoort dat ik in tussenuren lekker het dorp in ga, dan doe ik dat. Jij wilt niet mee, en dan denken wij 'alleen maar aan onszelf?'

Wij zijn 'drie vriendinnen' voor jou. Of waren. Whatever. Dat komt op z'n zachtst gezegd vreselijk lullig over. 'drie vriendinnen'. Voor mij was je wel meer dan dat. Jij was iemand waarmee ik écht goed kon praten, mijn gevoelens kwijt kon, maar ook heel goed mee kon lachen, kortom, ik kon mezelf zijn bij jou. Je was de éérste persoon waarbij ik dat kon. Voor mij was je zoveel meer dan een 'normale' vriendin.

Gelukkig heb ik nu nog twee geweldige mensen gevonden waarbij ik meer dan alleen mezelf kan zijn. Bij hun voel ik me niet alleen mezelf, maar heb ik het gevoel dat ik mezelf ontwikkel. Zij steunen me, terwijl ze dat geeneens weten. Ik durf niet zomaar op een leraar af te stappen om wat te vragen. Ik durf geen antwoord voor te lezen in de klas. Presentatie's houden in het Duits of Frans zijn mijn grootste nachtmerries. Ik weet dat ik sociaal niet helemaal goed ontwikkeld ben, maar doordat hun me pushen, leer ik het. Ook jij deed dit, ooit. Maar de laatste tijd druk je me alleen maar verder weg. 'Ach joh, jij leest een keer de woordjes en je weet ze allemaal en haalt een 8, ik leer 2 uur en weet dan pas 20 woordjes!!' NEE! Dat is helemaal niet zo! Je hoeft niet te benadrukken hoe slecht je jezelf vind door te zeggen hoe 'goed' ik wel niet ben. Ik lees niet een keer de leerstof door en haal een voldoende, en het helpt me niet door te zeggen dat 'jij het toch wel beter doet dan ik' 'Jij haalt toch wel een voldoende, weet je hoeveel ik ervoor geleerd heb? En ik haal sowieso een 1'

En de ene dag ben je enthousiast dat je mij misschien wel privéles paardrijden gaat geven, en de volgende dag 'neem je afstand van me, want wij roddelen zo veel en je vertrouwt een paar andere mensen uit de klas waarmee je veel minder omging zóveel beter dan ons'.

Ik herinner me de tijd dat ik zo close met je was nog zo goed. Voordat ik MyDiary had, had ik ook een ander dagboek, waarin ik dit schreef:
"Vandaag heb ik gemerkt dat het misschien toch nog wel meevalt qua vrienden. Ik dacht altijd dat ik het meest vriendloze wezen op aarde was ofzo. Maar ik besefte me vandaag dat ik écht wel wat om Eline geef. En Demi en Annelous ook, maar wel minder. Eline, het was echt érg om het te zien. Haar héle linkerbeen (de binnenkant) zit vól met sneden en littekens, ook verse zo te zien. Ze weet waarschijnlijk niet dat ik het heb gezien, en dat wil ik voorlopig ook niet. Ik moet eerst uitzoeken wat ik moet doen om haar te helpen, want ik weet het écht niet meer!

Ja. Ik heb met haar gepraat. Het gaat niet goed met haar Ze zegt dat ze er gewoon niet mee kan stoppen. Ik geloof haar niet. Als je iets écht wilt, lukt het je. Daat ben ik van overtuigd. Een goed gesprek met d'r gehad. Het blijkt dus wel degelijk verslavend te zijn. Shoot. Fijn hoor, word m'n klus om d'r te helpen alléén maar makkelijker op. En dan heb je ook papa en mama nog. Ik denk dat het zin heeft om meer met haar af te spreken, maar daar doen hun altijd zó moeilijk over! grr! Maar goed, het komt allemaal wel weer goed, dat weet ik gewoon.

Ik ben er ook achter gekomen dat ik niet kan huilen als ik dat wil. Ik huil sowieso bijna nooit. Ik kan alleen huilen als er écht iets is. Zoals net. Eline had een filmpje gemaakt over automutilatie (zelfverminking). Zo zielig. Echt niet normaal. Eerst kreeg ik een rilling over m'n rug, en toen begon ik te huilen. Niet leuk. Maarja, dat is het leven. Ik ga nu weer.
"ik ben blijkbaar de enige die ze wel mag én vertrouwt. Dat voelt goed. Misschien is ze tóch wel een goede vriendin voor me. Ik wil haar helpen haar door deze moelijke periode te slaan, whatever it takes. Toch moet ik uitzoeken hóe ik haar moet helpen. Ik heb al een ideetje. Je kan via de kindertelefoon anoniem met iemand praten die je kan helpen, dus dat ga ik morgen maar eens proberen.

En al wilt ze het zelf niet, ze zal toch aan haar ouders moeten vertellen hoe het met haar gaat op dit moment. Maar ze doet dat niet, ze liegt de hele tijd. En als vriendin, voel ik me verplicht hier écht wat aan te gaan doen, want zo kan het niet langer. Alleen als het te ver is gegaan, zullen haar ouders weten hoe het al die tijd écht met haar ging. En zo ver wil ik het niet laten komen.

Ze is mijn vriendin, daar ben ik zeker van. Ik zal alles doen om haar te helpen. Hoe lang het ook duurt, wat ik er ook voor moet doen. Ik zal er altijd voor haar zijn. Altijd."

Altijd. Daar zie ik nu veel van terug. Ik wil je zo graag helpen, maar ik raak zo geïrriteerd. Je moet met de auto naar school. Prima. Begrijp ik. Eerst is het 'bah, ik wil niet elke dag met de auto, mijn ouders zijn zo overbezorgd' dan is het weer 'hahaha, jullie moesten lekker fietsen en ik ging lekker met de auto!!' vervolgens veranderd het naar 'Ik wil weer fietsen, want nu ga ik weer veel minder om met de mensen waarmee ik normaal samen fiets'. En dit is dan één van mijn twintig irritaties van de afgelopen weken.

Ook is het al twee weken geleden, dat je hebt geprobeerd alles uit te praten met ons. Poging mislukt. Je luistert niet eens. Je denkt er niet over na. Wij zeggen wat we denken, en jij zegt meteen: 'Ja, maar dat is wederzijds!' Zo komt er toch nooit een oplossing?

Wat wil je nou? Of het is 100% klaar, of we gaan er weer voor de 100% voor, nadat we een oplossing hebben gevonden.