Frivool en leuk (het Vondelpark)

Een dag na de moord op George Floyd neemt een donkere, Surinaamse vrouw contact met me op.
Ik zal haar voor het gemak Elmina noemen.
Ierdereen op social media is geshockeerd en boos vanwege de onterechte dood van George Floyd en willen graag iets doen.

Elmina en ik krijgen dus contact via de telefoon en wat ik er eigenlijk uit kan halen is dat ze erg creatief is en meer van de beeldende kunst is.
Ze wilt grote vellen papier beschrijven en bij het Baranka beeld neerleggen.
Ik hoor dus dingen voorbij komen over stichting Baranka, het beeld, een ouwe kunstenaar die het beeld gemaakt heeft.
Ik hoor heel erg veel maar eigenlijk heb ik geen flauw idee wat er allemaal gezegd word.
Het enige wat ik begrijp is dat ik deze oppurtunity moet aanpakken om haar te ontmoeten omdat ik het gevoel heb dat er een klik is op cultureel gebied en creatief vlak.
Ik verwacht niets.
Ik vraag de bewindvoerders reisgeld en de volgende dag op Vrijdag middag sta ik in Amsterdam Zuid op Elmina te wachten.

1e wat me opvalt als ze aan komt lopen met haar fiets is haar frivole overkomen.
Haar gezette postuur doet me denken aan een Antilliaanse chick waar ik jaren geleden mee bevriend was. Die was erg stevig, nou ja overweight. Dus gezetter dan Elmina.
Beide dames zijn frivool en leuk.
Bloemerig, creatief.
Ik heb honger en eet een broodje uit de AH to go.
De mensen in Amsterdam zijn aardig. Maar ik hou mij totaal niet bezig met corona en heb niet eens door dat ik in de rij moet wachten om de AH to go binnen te mogen.
Ik bestel 2 broodjes gezond en een flesje orangina.

Elmina is blij om mij te zien. Er is een klik en ze wilt graag een hapje brood van mij.
Mijn vriend heeft hier achteraf over geklaagd omdat hij vind dat je van hapjes brood coronavirus kan krijgen.


Elmina parkeert haar fiets en we nemen tram 5 naar het Vondelpark.
Mijn vriend heeft mij zijn ovkaart gegeven zodat ik met de ov kan reizen.
Maar Elmina die Amsterdam heel goed kent rijd zwart in lijn 5 en ik ook. Want volgens Elmina is er toch nooit controle op lijn 5.
Het is de allereerste keer in mijn leven dat ik in het Vondelpark ben geweest.
Elmina laat mij het beeld zien. Mama Baranka beeld. Het beeld is tot stand gebracht na de rascistische moord op een antiliaanse jongen door een witte leeftijdsgenoot die een skinhead en rascistisch was.

Ik heb een kleedje meegenomen. Óóit besteld als decor voor een toneelstukje.
Op het kleed worden de vellen papier uitgestald en vraagt Elmina mij om de letters over te schrijven met zwart stift.
Er zijn wat kerels in het park die speciaal voor mij naar het Vondelpark zijn gekomen om te zien wie ik ben.
Kerels die ik in mijn vriendenlijst heb staan maar zelf niet persoonlijk ken ,laat staan weten hoe ze eruit zien.

Elmina stelt me aan de kerels voor als Artistiek.
Dit zijn ouwe kerels die al opa zijn of er in ieder geval bejaard uit zien.
Eén van de ouwe kerels is Antilliaans.
Beetje een vreemde kerel die weinig persoonlijke interesse toont in mensen maar je bij elke wisse wasje schat noemt.
Met zijn " Ja schat, mooi schat "

En met zijn bodylanguage "Ok ik heb het nou wel weer gezien, tot ziens schat!"

Kerels die waarschijnlijk dagelijks in het Vondelpark rondhangen en waar je als vrouw ook geen ene moer aan hebt.
Als je zo'n vent nodig hebt als vrouw zijnde dan mag je blij zijn als je hem in het Vondelpark gaat vinden op zijn hang out met zijn bejaarde matties.
Je mag blij zijn als zo'n vent een drankje voor je bekostigd.

"Of dat hij jou om geld komt vragen" vult Elmina aan.

Er zijn vrouwen die hier met open ogen intrappen.

"Als je als vrouw zijnde heel lang het woordje schat niet hebt gehoord door een man..."

Vult Elmina aan.

"Hoe aantrekkelijk is het dan als zo'n vent je schat noemt"


Ik ben een vrouw met levenservaring. Ik heb alleen maar ranzige en foute kerels gehad.
Dus ik ken de klappen van de zweep. Nu heb ik een vent die altijd bereikbaar is wanneer ik hem nodig heb. Die mij geld in mijn handen geeft om leuke dingen voor mezelf te kopen en waarvan ik zelfs de pincode van zijn bankpasje heb.
Je moet wel heel wat meer in huis hebben dan het woordje schat om mij van alle zekerheid en veiligheid weg te lokken.



We leggen de vellen papier neer bij het beeld met stukjes exotisch fruit op de hoeken om weg waaien te voorkomen.
We maken wat selfies bij het beeld.
De maker van het beeld een hele aantrekkelijke, mooie donkere kerel arriveert in het park.
De ouwe kerels worden ineens banaler in hun uitspraken.
De kunstenaar bied zijn excuses aan.
Hij is mooi. Wat een mooie man.



Deze man is een jaar of 67 maar nog in prima staat.
En dat weet hij.
Hij heeft een blouse aan met ontbloot bovenlijf en een halsketting om met grote hanger.
Zijn rechterborst is ook prima in zicht.
Hij weet dat hij mooi is, altijd mooi was en nog steeds gezien mag worden.
Elmina en de kunstenaar zijn dikke vrienden.
Een muzikant brengt ode aan het beeld en de overledenen (George Floyd en Kerwin Duinmeijer) door op zijn fluit een riedeltje te spelen.
Ik film het gebeuren en alles is zo perfect.
En met perfect bedoel ik de intentie van deze hele ontmoeting, het beeld, de vellen papier, de fluit, de hele spirit.



Het is erg heet in het Vondelpark.
Brutale eenden komen eten jatten bij picknickende omstanders.
De omstanders staan op om de eenden weg te jagen.

"Hup wegwezen. Ga maar lekker naar de buren "
zeggen picknickende omstanders.
Naar ons refererend,Elmina en mij.





Het is heet. Tevreden liggen Elmina en ik op mijn picknickkleed.
Elmina drukt met haar hand op mijn bovenbeen en wiegt mijn bovenbeen.
Mijn vriend verdenkt haar bisexueel te zijn.
Ik vind het gewieg wel grappig. Het heeft iets kinderlijks en onschuldig.



Het is heet in het Vondelpark. De sfeer is relaxt en de mensen onderling zijn vrijgeestig en een tikkeltje anders.
Mijn flesje orangina is heet geworden, niet te zuipen.
We hebben afgesproken om naar het atelier te gaan van de kunstenaar van het prachtige beeld.
Ik leg nog wat kaarten voor Elmina. In theater improvisatie heeft zij geen zin.
Ze wilt alleen maar luieren in de zon.
Ik moet ondertussen erg plassen en heb ook dorst.
We verlaten het Vondelpark en begeven ons langzaam maar zeker naar de atelier van de kunstenaar....