Fucking Dumbo.
Toen ik 6 maanden zwanger was, lag ik eens lekker op de bank een Disney-film met mijn zusje te kijken. Dumbo, om precies te zijn. Leuke film normaliter, maar ik heb de zwangerschapshormonen zwaar onderschat. En toen Dumbo van zijn mama werd gescheiden huilde ik tranen met tuiten. Toen Dumbo vervolgens bij zijn mama op bezoek ging, zong ze een liedje voor hem terwijl ze hem in haar slurf wiegde was het einde al helemaal zoek. Hysterisch gesnik, terwijl mijn zusje snel de film op pauze zette en een doos tissues pakte. Loopt vanzelf wel los als de baby er is, toch?
Ik ben inmiddels 16 maanden geleden bevallen van een prachtig zoontje. Ik huil nog altijd gemiddeld drie keer per week om Dumbo. Ik huil als iemand het ter sprake brengt, als ik er toevallig aan denk, als het verdrietige liedje ineens tot oorwurm wordt, als ik aan iemand probeer uit te leggen dat deze film me echt emotioneel maakt, en ik huil tranen met tuiten as we speak, ik schrijf er immers over. Een beetje grappig is het ergens wel, maar zo langzaam begint het echt heel irritant te worden, de film heeft gewoon een blij eind dus wtf.
Komt het ooit nog goed?
Azura, vrouw, 7 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende