Gaat t ooit over

mn verdriet over de dood van mn hond was heel hevig, maar werd een sluimerend gevoel. Wat het
nog steeds is.

Had 2 dagen voor de dood van phoebe mn rugbehandeling bij de pijnpolie.
Een week erna begon de pijn weer terug te komen. Ik dacht dat het de napijn was, maar toen na
4 weken de pijn zo erg was, dat zelf als lag heel erge pijn had en ik er niet van kon slapen, begon ik me zorgen te maken.
Ik belde pijnpolie en na navraag bij de dokter, zeiden ze dat ik t een week moest aankijken.
Maar 2 dagen later werd ik zo gestoord van de pijn, dat ik weer belde. De dokter zou me terugbellen. En dat deed hij.....
.... de volgende dag. Ik moest meteen langskomen. Dus liggend op de achterbank van mn ouders auto gingen we erheen.
Hij bekeek me, en zei: ja het is heel erg. Je moet terug naar de neuroloog/chirurg. Ondertussen kreeg ik morfinepleisters.
Die totaal niet hielpen. Na het paasweekend had ik n spoedafspraak bij de neuroloog op dinsdag. Die onderzocht me en aangezien ik ook niet meer aanvoelde dat ik naarde wc moest, zei hij dat ik opgenomen moest worden, via de eerste hulp bij een ander ziekenhuis.
Uiteindelijk ben ik 4 dagen opgenomen geweest.
Eerst was t n gedoe bij de eerste hulp omdat ik niet kon zitten. Dus moest meteen naar n kamer. Gelukkig was mn man meteen gekomen vanuit zn werk. Toen lang wachten. Onderzocht worden door verpleger met scanapparaat bij blaas. Toen kwam co-assistent hetzelfde onderzoek doen als neuroloog s ochtends al deed. Toen weer wachten. Toen arts-assistent ook weer hetzelfde onderzoek doen. Weer wachten. Toen kwamen ze terug. En ik moest naar aoa-afdeling (acute opname afdeling) daar lag ik een klein uurtje, terwijl mn man thuis spullen ophaalde. Toen werd ik naar de neurologie afdeling gebracht. Daar kreeg ik eerst tramadol.
Werkte niet. Volgende dag gesprek met arts, die zei als eerste: je moet afvallen (!!!??!!) nu meteen? Hij onderzocht me, samen met zn twee co-assistenten. Hij zei amper wat. Ik was overstuur daarna en belde mn moeder en man. Na veel gedoe en gepraat met artsen en verpleegkundigen, begrepen we elkaar. Ik moest duidelijker zijn met mn klachten en niet alles weglachen. En gewoon t knopje indrukken als er iets was. (ik dacht dat t alleen voor noodgevallen was) in ieder geval. Ik kreeg zwaardere medicijnen want de tramadol werkte niet. Ik kreeg oxycodon. (zwaardere morfine dus) de tramadol maakte me namelijk wel even high, dat was grappig, maar verder niks. Na een paar dagen kon ik nog steeds niet naar de wc, dus kreeg ik n mini klysma. En dat werkte. Kreeg ook trombose spuit. Voor de zekerheid als ik n bloedprop in mn been ontwikkelde.

Vrijdag konden ze niks meer voor me doen dus moest/kon ik naar huis. Een mri moest namelijk ergens anders omdat ik een open mri moest hebben. Dus kreeg afspraak mee voor mri en neuroloog afspraak.
Mri gedaan toen naar neuroloog. Die zei ja je hebt nog steeds een flinke dubbele hernia. En dat t afgesloten was. Alsof ik dat niet al wist, waarom heb ik deze afspraak? Ik moest haar de neurochirurg, die moet me opereren. ze zouden een spoedafspraak maken. (dat was 4 juni) de SPOEDafspraak is....... 8 JULI.

Ondertussen slik ik +- 40 pillen per dag en verga nog steeds van de pijn. Kan amper lopen, want sleep met mn been en zak erdoorheen. Kan niet zitten, op de wc is n ramp. Kan mn been amper aanraken van de uitstralingspijn.
En mn man heeft nu nog wel zn "zomervakantie" van 3 weken en we kunnen niet eens dagjes weg. Gelukkig hebben we niks geboekt of afgesproken oid.

En dan belt mn moeder vandaag: ja je moet gewoon stukken gaan lopen. *zucht*
Ik kon wel janken, ze begreep er dus niks van. Nee ik lig op de bank voor mn plezier. Vooral nu mn man vakantie heeft. Tis niet dat ik niet wil lopen, de pijn is al zolang, heb al 2 jaar dit, en deze supererge pijn 2 a 3? Maanden, dus dat maakt niet uit. Ik KAN gewoon niet lang lopen, ik zak door mn benen, ik begin heel erg te trillenl ik kan er niks aan doen dat ik "vrolijk" blijf zo ben ik, dat betekent niet dat ik geen pijn heb. Mensen begrijpen niet hoe erg zenuwpijn pas. Mn moeder heeft ook n hernia gehad, maar dit gaat verder dan gewone hernia pijn, ik ken die pijn maar dit is om gek van te worden. Tis Ongelofelijk.
Nu maar vooruitzien naar de neurochirurg afspraak.