Geblokkeerd

Ik ben geblokkeerd. Ik merk aan mezelf dat ik dat al weken ben. Ik krijg mezelf niet in een versnelling om verder te gaan in mijn leven en ik geef al het andere de schuld:

Ik ben zojuist verhuisd, wat veel tijd heeft gevraagd. De arbeidsmarkt is kut, waardoor ik geen werk kan krijgen. Het vrijwilligersbaantje dat ik heb is vaag, waardoor ik niet weet wat ik voor ze kan doen.

Als ik 's ochtends opsta parkeer ik mezelf op de bank en kijk ik opgenomen films/programma's van de avond ervoor (zo kan ik de reclames doorspoelen en kan mijn vriend 's avonds kijken en gamen wat hij wilt). Nadat ik dat heb gedaan ga ik achter mijn computer zitten, waar ik eigenlijk niks mee doe. Vervolgens doe ik de boodschappen. Ik heb me voorgenomen om voor meerdere dagen eten te halen tegelijkertijd, zodat ik niet elke dag naar de winkel hoef, dus dan kost het me wat meer tijd om alles te verzamelen. En hierna parkeer ik mezelf weer achter de computer om eindeloos een (al geschreven) verhaal te verbeteren en uit te breiden. En dan is dat mijn week. Sommige dagen kan ik mezelf motiveren om vacatures te zoeken en dan verstuur ik er ook gelijk een stuk of 5, maar als ik echt werk wil hebben dan moet ik dat elke dag doen ipv van te verdwalen in mijn eigen wereldje op papier. Ik kan ook echt meer tijd en energie steken in het helpen van de stichting. Ik heb genoeg kennis om ze op weg te helpen met sommige dingen, maar dat heb ik blijkbaar ergens in mijn achterhoofd verstopt dat ik het niet weet. Ik heb zondag een best inspirerend gesprek gehad met een professionele kickbokser met zoveel enthousiasme dat hij bijna ter plekke een evenement op poten wist te zetten. En het enige dat ik bij mezelf kon denken is dat wil ik niet. Ik weet van mezelf dat ik een ontzettend creatief persoon ben. Maar ergens ben ik of bang om dat in mijn professionele identiteit kwijt te kunnen, of misschien wil ik dat gewoon helemaal niet. Mijn creativiteit is voor mij erg persoonlijk op een of andere manier...
Aan de andere kant weet ik dat als ik een recht-toe-recht-aan baan heb, waarbij ik alleen dingetjes hoef uit te voeren dat ik me snel ga vervelen.

Dan bedenk ik dat ik weer ga studeren. Dan komt als eerste in mijn hoofd op dat dat niet kan, omdat daar de financiën niet voor zijn en ik me niet in de schulden ga steken. Ik ben nu eindelijk student af, maar het volwassen leven komt alsnog niet op gang. Dan denk ik dat ik gewoon ga werken, wat ik ook kan vinden (buiten productiewerk op want daar wordt ik gewoonweg depressief van) om zo fondsen te werven dat ik iets van een cursus ofzo kan doen. Alleen komt er dan de vraag omhoog, wie wil mij hebben? Ik ben te oud voor baantjes in winkels bijvoorbeeld en mijn vakgebied wil me niet hebben.

Maar ik denk dat ik het probleem wel weet. Ik zit mezelf in de weg. Al die vragen in mijn hoofd zijn wel terecht, maar ik moet niet op zoek gaan naar die specifieke antwoorden. Ik moet gewoon wat proberen. Of moet ik er eerst achter zien te komen waarom ik mezelf saboteer? Waar ben ik bang voor?!




Het voelt toch weer raar om mijn gevoelens op te schrijven. Maar misschien kan ik ze op deze manier weer ordenen en mezelf overwinnen...