Het lijkt gisteren dat ik je gezicht zag.Je zei me hoe trots je was, maar ik liep weg...
Als ik toen maar wist wat ik vandaag weet dan zou ik geblijven zijn en jou gezegt hebben wat ik nu voeld.
Dat jou stem me gelukkig maakt dat kan ik jou verzekeren maar ik weet je bent er niet meer en er is een groote afstand tussen ons....
Soms wil ik jou bellen maar ik weet het is onmogelijk.
Sommige dagen voel ik me echt gebroken vanbinnen.Het is alsof het wereld voorbij gaat en ik alleen hier blijf...Herken je die gevoel ? Denk het niet of herken je het echt?
Ik wil alles doen zodat we ver in elkaars ogen kijken en weten dat we voor elkaar geboren zijn...
Ben ik nu een groote fout aan het maken?Als ik jou nu even voor me had dan zou ik zeggen hoe erg ik jou gemist hebt.