Gedachte-stoelgang (deel 15)
Leuke aan mezelf voor vandaag: mijn armen. Jawel, al maken ze mijn leven soms ondragelijk. (pun intended) Misschien doen mijn armen wel zo'n pijn omdat ik ze nooit complimenteer voor al het werk dat ze voor me verzetten? Daarom zeg ik bij deze: armen bedankt, en ik hoop dat we na deze dip in onze relatie weer een plezierige samenwerking voort kunnen zetten.
Het leuke van vandaag: vanochtend werd ik echt hardop lachend wakker uit een droom, zo hilarisch was hij. En dan bedoel ik lachen zoals ik dat normaal alleen doe bij een goede cabaret voorstelling, niet lachen uit medelijden bij één of andere waardeloze sitcom. Gisteravond lag ik pas rond drie uur op bed, om een artikel af te maken waarvan de deadline vanochtend was. In mijn droom kwamen natuurlijk elementen voor uit dat artikel, dus ook complexe wiskunde. Zit ik in die droom te rekenen aan een stelling, komt er een hond naast me staan die van me wegkijkt en een beetje autistisch overkomt. Ik reken verder en dan geeft de hond mij de gouden tip die ik nodig heb om de formule op te lossen. Verbaasd kijk ik de hond aan, die nog steeds van mij wegkijkt. Dan zegt een stem: "dat is mijn hond. Hij heeft een persoonlijkheidsstoornis: hij denkt dat hij intellectueel is." Direct nadat dit gezegd is kijkt de hond mij aan met zijn superlieve en speelse, lichtjes mongoloïde blik terwijl hij kwispelt van plezier. Dit laatste beeld van die maffe hond was werkelijk de beste grap die ik in tijden heb gezien. Misschien niet leuk om te lezen maar het beeld dat ik erbij heb... damn! En zoals ik zei, bij dat beeld moest ik zo hard lachen dat ik gewoon wakker werd uit de droom, en nog half slaapdronken lag ik te lachen in bed. Niemand heeft het verder gehoord gelukkig.
Ik denk dat de moraal is dat ik, als door mezelf uitgeroepen intellectueel, meer plezier in de dagelijkse dingen moet hebben?
martin, man, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende