Gedicht over het leven

langzaam wil ik sterven

Het leven is te hard,
geen plezier meer te ontdekken.
Ik ben het zo zat,
om mijn wonden te bedekken.

vaak moet ik zeggen alles gaat goed.
Maar tegen hun moet ik liegen.
Omdat niet wetend hoe het verder moet,
en ik moet liegen en bedriegen.

Me wonden blijven open,
ik wil niet meer gelukkig zijn.
Ik wil alleen nog maar hopen,
dat het in de hemel anders zou zijn.

geen mensen die me nog pijn doen,
geen wonden nog te maken.
Ik wil andere geen pijn doen,
Maar zo zijnnu eenmaal de zaken.

Ik ben te moe om door te gaan,
Wil stoppen met eten.
het maakt mij niks meer uit,
en niemand hoeft het te weten.

Ik verlies de realiteit,
ik verlies de wereld uit het oog.
Laat mij maar liever sterven,
De punten worden te hoog.

Mijn hart kan dan stoppen met bloedde,
van alle emoties en pijn.
Daar verder in de andere wereld,
het lijkt me allemaal zo fijn.

Nu ga ik stoppen met dichten,
Langzaam naar het einde toe.
Maar nu kan het nog niet,
Ook al ben ik zo verschrikkelijk moe.


Ik werd wakker met dit gevoel,
en daar ben ik maar over gaan dichten.
Ik pleeg geen zelfmoord nog.
Omdat ik dat mijn beste vriendin en beste vriend niet aan kan doen.
Hoe graag ik het soms ook zou wille.
Het geeft mij een gevoel van opluchten.

en even voor mijn beste vriendin

schat ik help jouw eerst door jouw problemen heen.
en ik zelf red het wel.
Als ik het dicht ben ik het voor even kwijt.
Dus daar hoef je niet bang voor te zijn.
maar vriendinnen voor altijd
Hoe moeilijk we het ook krijgen

xxxxxx